Om te kunnen schrijven moet je willen schrijven
Het derde en laatste deel van de serie ‘Hoe David van prozaschrijver dichter werd’, leest als de clou van de mop.
Ik heb je in de voorgaande blogs (schrijfdroom en goede schrijver) voorgehouden dat je niet moet opgeven als je werkelijk ambities hebt in de schrijverij. En nu komt er een laatste tip: je houdt het alleen vol als je er echt plezier aan beleeft.
Ken je die mop van die twee mannen die naar Parijs gingen? Ze gingen niet.
Dichter zou ik worden.
Niet alleen omdat ik wel eens iets anders wilde dan die uitgebreide verhalen van mij. Ook omdat ik vond dat ik wat in mijn mars had, poëtisch gezien. En wat in de mars zit, dat moet eruit, was mijn overtuiging. Gaandeweg kwam ik erachter dat dat niet altijd het geval hoeft te zijn.
Zonder liefde voor het genre wordt het lastig
Wat heeft het bijvoorbeeld te betekenen dat ik poëzie van anderen bijna nooit echt mooi vind?
De optimist zou redeneren dat ik kennelijk iets eigens heb toe te voegen aan de gedichten die al bestaan. Maar je kunt ook zeggen: hou je wel van gedichten? Ben je wel op je plek in dat genre?
Hoe zit dat bij jou? Ben je een lezer? Kun je in vervoering raken van de boeken die je leest?
Een andere vraag is: wil je graag schrijven, of wil je graag iets geschreven hebben? Dat zijn twee verschillende dingen. In het eerste geval sta je te popelen om aan je schrijftafel te gaan zitten. In geval twee kun je niet wachten om er weer mee op te houden.
Een goed verhaal is niet genoeg
Veel mensen willen een boek schrijven omdat ze iets bijzonders hebben meegemaakt. ‘Dat moet gelezen worden’, denken ze. Waar ze soms te gemakkelijk over denken: het moet ook geschreven worden. Het kostte mij jaren oefenen voordat ik klaar was om een boek te schrijven. Dat moet je er maar voor over hebben.
Jezelf een zetje geven is soms nodig
Begrijp me niet verkeerd. Niemand zit de hele dag handenwrijvend achter zijn computer. En als buiten de zon schijnt, dan moet ook ik mezelf regelmatig een zetje geven om me in mijn schrijfkamer op te sluiten. Maar het gaat om de affiniteit die je hebt met het schrijven. Dat je plezier beleeft aan het bijschaven van jet tekst
Ik heb onder ogen moeten zien dat ik geen dichter ben. Niet de autonome dichter die de onbedwingbare behoefte voelt om keer op keer een onderwerp uit te werken in woorden die zwanger zijn van betekenis.
Maak serieus werk van je schrijf ambities
Zo’n inzicht kun je alleen maar krijgen als je het ook helemaal hebt geprobeerd. En dat is ook wat ik toejuich: dat je de beslissing neemt om serieus werk te maken van je schrijf ambities. Want alleen dat kun je uitvinden of je het werkelijk kunt en werkelijk wilt.
Wat ik in de toekomst zal gaan schrijven, we zullen het zien. Een nieuwe roman, een toneelstuk… In ieder geval steeds weer een blog op Boekschrijven.nl om te vertellen over het schrijfbestaan.
David Mulder
Laatste berichten van David Mulder (toon alles)
- Hoe je hoofdstukken schrijft die zinderen - 12 mei 2021
- Hoe schrijf je over jouw eigen leven? - 1 februari 2021
- Vier tips om meer te schrijven in minder tijd - 22 juli 2020
Goed bericht! Die berichten doen me altijd nadenken over mijn eigen schrijfambities. Ik heb de neiging om het schrijven een beetje uit te stellen, maar dat is (denk ik) niet omdat ik het niet graag doe, eerder omdat ik denk dat het niet goed genoeg is…
Ik ben in elk geval benieuwd welke weg jij zal inslaan met je schrijfcarrière 🙂
Inderdaad goed bericht! Ik hou ontzettend veel van schrijven. Als mensen zeggen dat ik toch geen schrijfster word, dan ga ik des te meer mijn best doen om te bewijzen dat ik het WEL kan. Mensen die op me gaan haten omdat ze jaloers zijn of wat dan ook, die geven mij dat ene zetje om niet op te geven! 😉
Ik ben nog maar een jong meisje, maar ik wil mijn schrijftalenten toch eens uiten, daarom ben ik het laatst begonnen aan een boek te schrijven, maar ik zit helemaal vast. Ik weet echt niet meer hoe ik verder moet, kan iemand mij daar mee helpen misschien?
Herkenbaar! Ik droom(de?) ervan om een goed schrijver te worden. Een mooi schrijver. Zo’n schrijver als Harry (Mulisch), Esther (Verhoef) of Martin (Bril). Vol goede moed ging ik een paar jaar geleden van start tijden de NaNoWriMo. Om tot de ontdekking te komen dat het boek mij overnam ipv mijn insteek: een literair (wat dat dan ook moge zijn) boek schrijven!
En nu zit ik dus met een 3/4 chicklit. Niet echt mijn bedoeling. En ik moet het nog af zien te schrijven ook… Waar haal ik die laatste inspiratie vandaan?? *help*
😉
Ja, ook ik zeg ‘herkenbaar’ Want ik weet als geen ander dat ik regelmatig een schop onder mijn kont nodig heb. Schrijven is gewoon hard werken en de enige die de droom kan verwezenlijken, ben ik zelf. Maar ook bij mij ontbreekt de moed. Ik hoef geen schrijfster als Esther Verhoef, Simone van der Vlught of wie dan ook te worden. Ik wil wel heel veel van hen leren, als t even kan. Maar ook heb ik blijkbaar nodig om regelmatig te horen, dat ik geen goede schrijfster zal worden. Juist dan vlieg ik er op en zet alles op alles om te zien dat de persoon die dit tegen me zegt er naast zit. Maar ja, blijven knokken, is het enige wat je kan doen. 😉
Misschien ben je niet de dichter die je dacht te zijn. Of die je gehoopt had te zijn. Misschien zit er een dichter in je die gedichten maakt in een vorm die je nu nog niet eens kent. Ken je de uitknipgedichten van Herta Müller? Het kan heel verfrissend werken om woorden te gebruiken die je bij “toeval” tegenkomt en niet zelf bedenkt. Of de gedichten die haast geen gedichten meer zijn van Lieke Marsman. ‘Gedicht’ is ook maar een naampje 🙂
Niet te snel opgeven hoor! Het kan nog alle kanten op.
Net als de bovenstaande opmerkingen, zeer herkenbaar bij mij.
Ik doe vaak de 20 minuten opdracht en dan kan ik heel wat schrijven maar het blijft zo onsamenhangend. En het vreemde is dat als ik mij rot voel heb ik de meeste inspiratie om te schrijven van een kort gedicht tot aan een klein verhaal.
Nu heb ik alweer ruim een week niets gedaan aan schrijven, alsof het me toch weer niet echt boeit.
Veel ups en downs / wel of geen inspiratie. Of het inderdaad slecht vinden van wat ik zet, of laat lezen en iemand zegt dat het larie is. Oh ja, ik was het eens met wat er stond, daar ging het over, toch? 🙂
@ Cecilia: Waar je je motivatie ook vandaan haalt… als het werkt, dan werkt het! Gebruik datgene dat je sterker en krachtiger maakt. De rest laat je gaan…
@ Wondelgijn: Het ziet ernaar uit dat je je vorm nog moet vinden. Uiteindelijk zul je die ook vinden. En om het wat sneller te laten gaan, zou je de professionele hulp kunnen inroepen van de Boekschrijven.nl coaches!
@ Ellen: Zeker kun je veel leren van schrijvers die je bewondert. Je verandert van een lezer die consumeert, in een lezer die bestudeert.
@ Lillith: Schrijven uitstellen, dat is iets waar elke schrijver wel eens mee te maken heeft. Je bent in goed gezelschap! Ik probeer, ook al schrijf ik dan niet, in ieder geval elke dag iets te lezen van mijn verhaal. Dan hou je contact met het geschrevene en dat is ook veel waard.
@ Iris: Bedankt voor je enthousiasmerende woorden! Wie weet keer ik ooit nog weer terug naar de poëzie. Inmiddels heb ik me toch weer in het schrijven van een roman gestort. Ik was bijna vergeten hoe heerlijk het is om aan zo’n groot verhaal te werken. Het is als thuis komen.
@ Jeroen: Omdat verhalen altijd gaan over iets dat mis gaat, is het niet verwonderlijk dat er meer uit je pen komt als je je slecht voelt. Het materiaal leent zich gewoon beter voor proza of poëzie…
@ David Mulder: tot mijn grote spijnt wist ik niet exact wat je bedoelde met proza.
Hier op de site stond het 1 en ander en wikipedia is ook altijd erg handig. 🙂 Nu ik denk te weten wat Proza inhoud. (korte verhalen die per definitie niet hoeven te rijmen?) en daarbij terug kijk op wat ik al geschreven heb denk ik dat ik meer met Proza bezig ben dan echt een verhaal. Ik heb namelijk steeds een kop en en een staart. Of begrijp ik het gewoon echt helemaal niet en moet ik doen in plaats van denken…. :s
‘Wil je graag schrijven, of wil je graag iets geschreven hebben?’
Zo, deze kwam wel aan. Ik dacht direct: waarom wil ik eigenlijk schrijven? Wil ik schrijven omdat ik het heerlijk vind om verhalen te vertellen en helemaal in een personage te duiken? Of wil ik de buitenwereld laten zien dat mijn boek in de winkel ligt? Misschien was het laatste een aantal jaar geleden zeker nog het geval, maar ik merk hoe meer ik schrijf, hoe meer ik ervan geniet. Het gevoel wat ik krijg als ik helemaal in mijn personage zit. Het feit dat mijn vingers op het toetsenbord mijn gedachten bijna niet kunnen bijhouden. En dan het stuk teruglezen en denken: ‘heb ik dat geschreven?’ Dat is een geweldig gevoel. Dus ja. Ik denk toch dat ik ga voor ‘ik wil graag schrijven’. Maar deze vraag hou ik wel in gedachten. Al is het alleen al om ervoor te zorgen dat mijn ego niet de overhand gaat nemen. Want dan zit ik als schrijver op de verkeerde plek.
@David Mulder Ja klopt! Mooi gezegd 😉
@ Ellen: Prachtige reactie, Ellen. Volgens mij is het ook prima om je te verheugen op het feit dat mensen je verhaal gaan lezen. Schrijven is een vorm van communicatie. Het staat niet op zichzelf, vind ik. Maar hoe veel lekkerder wordt het werken aan je boek, als je oprecht kunt genieten van het schrijven zelf! Succes.
@ Jeroen: Proza, dat betekent verhalend schrijven, om het onderscheid te maken met poëzie. Het is niet per se kort. Een boek van 500 pagina’s is ook proza. Maar inderdaad: welke naam je eraan geeft is niet zo zeer van belang. Wel of je je prettig voelt bij wat je maakt. Of je ermee kunt uitdrukken wat je te zeggen hebt.
Ik schrijf niet omdat ik zo nodig schrijver wil worden, maar omdat ik liefde heb voor de taal en vol zit met ideeën die te goed zijn om ongebruikt te laten. Ik schrijf dus omdat ik verhalen heb die door mij verteld willen worden.
Ik schrijf ook uit een behoefte: omdat het aanbod in ‘mijn’ genre te klein is, heb ik besloten dit zelf wat te vergroten.
Mijn enige makke is dat ik te weinig zelfdiscipline heb en snel afgeleid ben door andere dingen; ik heb eerder een schop nodig dan een zetje om mezelf aan het schrijven te houden…
Ben benieuwd!
Een cursus of schrijfbegeleiding kan soms dienen als die schop onder de kont. Al was het maar omdat je niet met lege handen aan wilt komen op de bijeenkomst…
Groet
David