Wat je de absolute garantie geeft dat je boek niet afkomt: stoppen met schrijven. Een belangrijke reden waarom sommigen het wel halen en anderen niet, is dat de succesvolle schrijvers het vertikken om op te geven.
Niemand is van nature briljant
En ik geloof je: er zijn 1000 redenen om ermee te stoppen. Ik weet er alles van. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, sta ik aan het begin van een nieuw schrijverschap. Ik heb de overstap gemaakt naar poëzie.
Kennelijk ben ik niet van geboorte een briljante dichter. Dat is een harde waarheid die ik onder ogen moet zien. Die harde werkelijkheid geldt trouwens voor iedereen.
Behalve ík toch zeker?
We weten allemaal dat oefening kunst baart. En toch hopen we stiekem dat wij die ene uitzondering zijn met dat door god gegeven talent. Dat we vanaf de eerste letter die we op papier zetten de lezer in vervoering brengen.
Doe een reality check
Ik was een paar maanden serieus met dichten bezig. Inmiddels vond ik het tijd worden om mijn werk voor een publiek te brengen. Een poëzie voordrachten wedstrijd in een Amsterdams café. Vol goede moed ging ik eropaf.
Optimisme kan geen kwaad…
Op weg er naartoe probeerde ik mezelf streng toe te spreken. Dat het niet realistisch was om te denken dat ik daar wel even zou winnen. Maar een ander stemmetje zei: je bent een ervaren prozaschrijver; je zult ze eens wat laten zien!
… maar teleurstelling ligt op de loer
Ik zal niet uitweiden over de terugreis, want die was zwart en zwaar. ‘Ik stop ermee. Ik kan er niets van.’ Dat waren de woorden die door mijn hoofd gingen. De gedichten waren nog hetzelfde. Maar omdat ik niet de reactie kreeg waarop ik hoopte, zag ik ze ineens als minder waardevol.
Even mokken. En dan weer door
Het is de kunst om niet al te lang in die doemgedachten te blijven hangen. Gun jezelf twee dagen om verongelijkt te zijn en te roepen dat het voor jou zo niet meer hoeft! En dan pak je de draad weer op.
Mijn vervolgactie was: een mailtje naar een dichter die ik erg goed vind. En die ik overigens ook een beetje ken, dus dat maakt het gemakkelijker. Ik vroeg hem of we eens konden afspreken. Dan kon ik wat teksten laten lezen en konden we praten over het dichtersvak.
Het hoeft niet allemaal uit jezelf te komen
Het was een actie om mezelf weer aan de gang te krijgen. Ik wilde tenslotte een goede indruk op hem maken. Ik gebruik vaak dat soort externe impulsen om mezelf aan het werk te zetten. Het hoeft niet allemaal uit mezelf te komen, toch?
De dichter schreef terug dat hij wel wilde afspreken. Dat maakte me enthousiast om hard door te werken. Maar de mailtjes die ik stuurde om een datum te prikken bleven onbeantwoord. Innerlijk gromde ik. Kennelijk moet het dus wél allemaal uit mezelf komen…
Kijk aan, zo vind je steeds van alles op je pad. De ene keer motiveert het je. De andere keer werpt het je terug op jezelf. In beide gevallen moet je het op waarde zien te schatten.
En jij…?
Wanneer heb jij de neiging het bijltje erbij neer te gooien? En hoe raap je jezelf weer bij elkaar? Deel het met je vrienden van Boekschrijven.nl.
David Mulder
Laatste berichten van David Mulder (toon alles)
- Hoe je hoofdstukken schrijft die zinderen - 12 mei 2021
- Hoe schrijf je over jouw eigen leven? - 1 februari 2021
- Vier tips om meer te schrijven in minder tijd - 22 juli 2020
Zó herkenbaar, David! Moedeloos, hopeloos, uitgeteld, in zak en as, opgeven, ik-kan-’t-niet, enzovoort. Maar er moet nu écht wat gebeuren met mij, want mijn toekomstige illustrator zegt: hup, opschieten, ik heb er zin in, ik zie ’t helemaal zitten. Dus nu MOET ik echt. Brrr.
Je laat perfect zien door welke stadia we allemaal keer op keer moeten gaan om uiteindelijk uit te komen waar we willen: schrijver zijn van een boek.
Zet ‘m op!
David
ik ben 11 jaar, en iedereen zegt dat ik goed schrijf.(boekjes voor kinderen 6/8 jaar ongeveer.
hoe weet ik dat ik een goede schrijfster ben?
(graag antwoord op deze website! niet op mijn mail.
Hoi elisabeth, ik 12 jaar en ik hou ook van verhalen schrijven. Ik heb op je vraag geen andwoord, maar ik was meteen benieuwd toen ik zag dat jij nu waarschijnlijk 12 bent en je ook van verhalen schrijven houdt.
Als outsider dit zo lezend, begrijp ik dat je erkend wilt worden. Wie niet. Maar dat een zaal op een avond jouw bijdrage niet begrijpt, niet zint, niet de erkenning geeft die jij wilde, wil niet zeggen dat jouw gedichten niet de moeite waard zijn om gelezen/gekocht/gekoesterd te worden.
En zo’n fatje die je behandelt als crap (ja, ik wil wel afspreken en je dan vernederen en nooit antwoorden): dumpen.
UIt jezelf komen? Altijd. Je moet m.i. (en dat geldt eveneens voor moi dus ik zit hier niet te beleren) totaal van jezelf uitgaan. Daar houden we in Nederland niet van? Oh, jawel! Don’t keep sucking off empty bottles. Jij hebt niemand’s goedkeuring nodig. Vinden ze het niet mooi? Momentopname. Het is een test. Je moet nog sterker worden. Niet hopen op goedkeuring van een ander. Zo krijgen we allemaal (ook moi) onze lessen aangereikt. Laat je niet ontmoedigen. Het is wel de moeite waard. WEL.
Succes, en ga verder.
Hoi Abigail,
Je hebt gelijk. We zullen het elke keer weer uit onszelf moeten halen. De goedkeuring van anderen kan echter wel ontzettend stimulerend werken! En als je teksten niet goed overkomen op het publiek, dan is dat een signaal dat je nog niet bent waar je wilt zijn. Want schrijven voor jezelf, daar gaan mijn blogs niet over. Hoe kun je een publiek kunt boeien en hoe je je verhaal kunt overbrengen: dat zijn voor mij essentiële dingen in het schrijven. En als je dat (nog) niet lukt, laat dat een motivatie zijn om je teksten te blijven verbeteren…
Bedankt voor je enthousiasmerende woorden!
David
Niet alleen het leven maar ook het schrijven is hard! Ligt je boek in de winkel en is te bestellen
via internet. Moet je het afleggen tegen Heleen’s borsten en La Paay’s ??? Maar houd moed, wie weet.
Ach ja, Henk,
Het is al heel mooi als je je verhaal aan de wereld kunt vertellen. Ook een klein publiek kan een mooi publiek zijn…
David
Ik heb nooit écht de neiging om het bijltje erbij neer te gooien, maar soms wel een korte periode met een motivatieprobleem. Gelukkig heb ik een vast schrijfmaatje. We hebben dagelijks contact via e-mail en chat. Soms gaat het over schrijven, soms niet. Soms heeft hij een dipje, dan ik. Soms gaat mijn ‘carrière’ even wat beter, dan de zijne. Het relativeert en het houdt je alert. Je trek je een beetje aan elkaar op. En wat ook handig is: je hebt altijd een proeflezer bij de hand. 🙂
Geweldig!
Dat is een tip die ik ook altijd geef aan beginnende schrijvers. Wat zeg ik, beginnende? Ik heb zelf sinds kort ook weer een afspraak met een mede schrijver om elkaar een paar keer per week te treffen in de bieb. We werken ieder aan ons eigen boek. En als we een koffie nemen, dan bespreken we de moeilijkheden die we tegenkomen, of juist de vondsten waar we enthousiast over zijn…
David
Het schrijversvak is keihard, de lezers en het publiek des te meedogenlozer. Zoveel zielen met evenveel meningen over je boek, je manuscript, je blog of je voordracht. Maar je mening geven maakt je nog geen expert. Voor een schrijver is het bijzonder lastig om uit alle meningen het opbouwende deel er tussenuit te filteren. Een voorbeeld. Vorig jaar deed ik mee aan een schrijfwedstrijd. Na weken kwam de uitslag: ik had verloren want mijn verhaal was aan de matige kant. Voor de gein stuurde ik hetzelfde verhaal in voor een andere wedstrijd, waar ik eerlijk waar eerste werd! Waarom ik dat deed? Ik geloofde in mijn verhaal en geloofde in mijn kwaliteiten als schrijver. Dus David één advies: geloof in je kwaliteiten als schrijver, want het publiek van morgen is weer totaal anders als het publiek van vandaag.
Mooi verhaal, Ingrid.
Je moet zeker niet je oren laten hangen naar ieder willekeurig publiek, want dan word je gek. En je illustreert mooi wat ik met deze blog heb willen zeggen: het schrijversbestaan gaat met vallen en opstaan. Na elke tegenslag moet je weer zien op te krabbelen. Niet laten demotiveren. Ik heb zelf in jury’s van schrijfwedstrijden gezeten. Soms wilden andere juryleden een verhaal laten winnen, waarvan ik dacht: over mijn lijk! En hetzelfde dachten zij soms over de verhalen die ik goed vond. Kun je nagaan…
Ik zit met een probleem, ik wil een triller schrijven, maar hoe moet ik starten. Heeft iemand advies.
Ik geef je enkele beginzinnen. Schud het zo maar even uit m’n mouw. Maar wie weet, is het ’t begin van een schitterende thriller.
……………………….. Ben je dáár al geweest? vroeg de vrouw die ik in het bos tegenkwam. Ik kende haar van gezicht. Ze was ordinair, wel vriendelijk, evenals haar onooglijk hondje. Ze wees naar links. Daar, 100 meter verder, ga maar eens kijken, daar ligt een dood paard. Mijn wenkbrauwen gingen omhoog.
Heb je al iemand gebeld? vroeg ik. Nee, zei ze.
Ik was nieuwsgierig, ook angstig, ik hield niet van dode paarden. Mijn hond liep alvast vooruit. Hij had een prima jachthondenneus. Ik schrok. Daar lag een groot, grijs-wit dood paard, de bek open, de ogen glazig. Er waren geen verwondingen te zien op het eerste oog. Ik keek verder en zag een hoopje verse kleren. Ik liep erheen. ’t bleek een complete outfit, met schoenen en al. Ik keek nieuwsgierig in een schoen en zag iets glinsteren ……………………………..
Je moet spelen met de verwachtingen van de lezer. En dan steeds een stapje verder gaan, of in de andere richting. Er zijn veel boeken geschreven over hoe je een thriller schrijft. Die staan boordevol goede suggesties…
Een goede reden om te blijven schrijven is dat overal wel een doelgroep voor te vinden is. Het zijn jouw woorden die geschreven worden en dat is wat niemand anders van jou kan overnemen. Soms loop ik wel eens in de bibliotheek of boekhandel en dan denk ik,.. er zijn al zoveel schrijvers. Maar mensen willen blijven lezen en zullen altijd opzoek zijn naar een volgend boek. Luister naar mijn favoriete liedje,.. Unwritten van Natasja Beddingfield. The rest is still unwritten… Succes !
Leuk liedje!
David
Wanneer haddden we ook al weer in de bieb afgesproken om onze manuscripten te bespreken? hahahahahahaha 😉
Het manuscript is af, al een jaar. Maar de drempel om het naar een uitgever te sturen is torenhoog. Bang voor wat de wereld erover te zeggen heeft. Iemand tips om de drempel te verlagen?
Beste Wiske,
Opsturen is ook eng. Je zou kunnen overwegen om David een deel van je manuscript na te laten kijken. Je krijgt dan feedback en tips. Zo weet je beter wat er goed is en wat beter kan.
https://www.boekschrijven.nl/quickscan/
Succes!
Koen
Redactie Boekschrijven.nl
Ja,,….gewoon opsturen, Het is net als springen in een zwembad met koud water, je moet er even doorheen, maar je weet wel gelijk waar je aan toe bent. Je kunt ook je boek laten lezen door manuscript beoordelaars. Maar vergeet nooit,.. zoveel mensen zoveel wensen. Wat de een te gek vindt kan de ander maar matig vinden. Ik zou zeggen Go for it!! Je het immers niets te verliezen toch? Als het maar op de plank blijft liggen wordt je er ook niet gelukkiger door.
Heeel heel herkenbaar. Ik had mijn manuscript op gestuurd naar boekscout. na een positief gesprek werd bekend gemaakt dat ze mijn boek wilden publiceren.
Ik heb mijn hoofd er bij neer gehangen toen er in mijn manuscript voor de zoveelste keer weer andere fouten vonden. Interpunctie eerst, dat aangepast toen kwamen ze met een mailtje dat ik hoofdletters had gebruikt op verschillende plekken wat niet hoorde. toen ik daar mee klaar was en mijn manuscript opnieuw had gestuurd kreeg ik nog eens een mailtje.
ik op mij schrijftijd moest letten ( Tegenwoordige en verleden tijd stond door elkaar)
Ik had toen geroepen ik kan dit niet meer en doe het niet meer. IK had er al zoveel tijd in gestoken en ik vond het het nu niet meer waard.
Mijn moeder vond dit zonde en heeft besloten samen met mij dit in de vakantie aan te passen. Hier was ik ontzettend blij mee.
toen ik later mijn eigen boek in handen had, wist ik dat al die tijd die er in zat, het nu wel echt waard is geweest. Maar blijf het lastig vinden naar welke uitgever je het beste je manuscript kunt sturen.
Hoi Dianne,
Ik kan me voorstellen dat je uiteindelijk voldaan bent omdat je doorgezet hebt. En dat je blij bent dat de uitgever je werk kritisch bekeken heeft…
David
HELP! Allemaal zooo herkenbaar. Nadat ik vorig jaar mijn eerste boek uitgaf (weliswaar bij Free Musketeers), werd ik door familie, vrienden en kenissen overrompeld met positieve reacties: in een ruk uitgelezen, tot tranen toe bewogen enz.. Ondertussen werkte ik onverdroten verder aan een tweede boek want ook daar werd al naar gevraagd. Hierdoor aangemoedigd, was ik vastbesloten mijn tweede manuscript naar een ‘echte’ uitgever te sturen. Ondertussen deed ik, met mijn eerste roman, mee met een wedstrijd met alleen maar teleurstelling tot gevolg. Het manuscript van mijn tweede geesteskind ligt hier nu afgewerkt, afgedrukt en opgeborgen in een blauwe map op mijn bureau en kijkt mij elke dag beschuldigend aan. Maar deze negetieve ervaring weerhoudt me ervan het script in te sturen. Wat nog erger is, ik kan mezelf er niet toe aanzetten verder te werken alhoewel ik het schriiven erg mis.
Hoi Nadine,
Dat is precies waar mijn blog over gaat! Dat je de kritiek van anderen opvat als een signaal dat je er dus niks van kan! Maar dat is het niet. Het is een signaal dat je jezelf nog kunt verbeteren. Thomas Edison was jaren bezig met het ontwikkelen van de gloeilamp. Steeds weer zag hij zijn pogingen mislukken. Hoewel, mislukken… dit zei hij er zelf over: ‘Ik heb geen mislukking gekend, ik heb 10.000 manieren ontdekt waarop iets niet werkt.’
Uiteindelijk slaagde hij toch. Ik zou alle schrijvers willen adviseren om een voorbeeld te nemen aan Edison. http://www.omdenken.nl/praktijk/casusarchief/30
Pak het weer op, Nadine! Je hebt alleen maar ontdekt dat iets niet werkt. Nu op zoek naar de manier waarop het wel werkt!
Dit is echt herkenbaar. Het is soms heel moeilijk. Na drie POD boeken (een non-fictie en twee romans; dus verschillende doelgroepen) te hebben uitgegeven – en bezig met het vierde waarvan ik van plan ben het script naar een reguliere uitgeverij te gaan sturen; heb meegedaan aan schrijfwedstrijden (niet gewonnen, toch heel positieve feedback van de jury gehad); in bepaalde bladen sta; interviews heb gehad en blogs schrijf – weet ik inmiddels dat je ‘schrijft voor jezelf”, d.w.z. anderen kunnen de boeken wel lezen en er vanalles van vinden, maar als ik zou stoppen dan zou ik het schrijven gaan missen. Maar wat ik niet zou missen is het gebrek aan positieve reacties van de lezers zelf. Niet dat die altijd nodig zijn, maar eerlijk gezegd houden positieve reacties je doorgaans wel een beetje op de been vind ik. Elk mens heeft toch positieve feedback nodig om vooruit te komen of op zijn minst het gevoel te hebben gezien en gewaardeerd te worden? (Als je altijd maar ‘doorploetert’ en leuke reacties blijven uit of je wordt genegeerd dan vraag je je af waar je het nog voor doet op den duur, het voelt als eenrichtingsverkeer).
Mijn proeflezers kregen ooit een gratis exemplaar en van enkele lezers ontving ik leuke en goed onderbouwde reacties, van de rest hoorde ik nooit iets.
De laatste tijd kreeg ik steeds meer het gevoel van ‘waar ben ik mee bezig, ik stop, het lijkt wel of de lezers het niet leuk vinden!’ Maar in mijn achterhoofd weet ik dat ik het schrijven dan toch weer ga missen; het is een soort kracht die eruit moet. En dan is stoppen geen optie want ik vind het eigenlijk veel te leuk om met mijn nieuwe script bezig te zijn. Ik zie wel hoe het verder afloopt…
Alhoewel ik al eens gereageerd heb en deze reacties zo heb gelezen, ben ik het enerzijds wel eens met David die zegt dat je niet alleen voor jezelf schrijft. Anderzijds is de grens tot waar je het uit jezelf laat komen zonder enig (enigerlei bedoel ik dus) publiek in je acherhoofd te houden en erkend (loved) te willen worden, goedgekeurd door de Ned. Vereniging van Lezers zogezegd, hetgeen zeker geen homogeen geheel is dus waar zijn we mee bezig ueberhaupt, flinterdun. Ik heb recent iets gelezen wat een muzikant – auto-didact, wel eens uitgefloten op de buhne (au!!) die een zoniet de beste gitarist en slide gitarist ter wereld is (niet mijn eigen mening alleen!) zei:”If it doesn’t come out pure, it’s no good.” En wat in Nederland niet geaccepteerd is maar als arrogant wordt bestempeld is in werkelijkheid zelfvertrouwen en zelfbewustzijn. Je eigen weg gaan ook al vind ’s de hele meute jouw werk helemaal niks. Who cares? En dat laatste is het moeilijkste voor velen. Who cares? En dan kun je met allemaal heel valabele argumenten komen “Ik moet eten.” “Ik wil erkenning, positieve feedback” “Ik schrijf toch niet voor mezelf” (voor wie dan? zodra je schrijft voor een publiek is je verhaal niet uit jezelf. Er zit een laag tussen. Hou de invloed van buiten weg. Jij schrijft. En jij bent belangrijk. You matter. En als iemand of zelfs een zaal (poezie is heeel persoonlijk en vele geroemde Pulitzer Prize dichters in de VS zijn hier niet eens vertaald…) het niet accepteert vinden wij dat een ontkenning van onszelf en dus maken we ons kleiner. Niet doen! Gewoon doorgaan en dan pas groei je. Heus, is heb genoeg blauwe plekken in dit leven opgelopen. Maar niet schrijven voor schrijvers is zelfmoord. En daar heeft niemand recht op om je dat aan te doen. Ook jij zelf niet. Maar ook dit zal wel als eigenwijs of zo worden bestempeld. We kijken te veel hier te lande wat de ander doet/vindt en zijn te bang om onszelf te zijn. Wellicht is het boek van Julia Cameron “The Artist’s Way”een tip. Zoals zij je lessen geeft en je dingen laat doen, wat voor artiest je ook bent, in casu een schrijfster of schrijver: subliem. Mij heeft het meer geholpen dan ik had kunnen denken. Succes iedereen en laat je niet kisten door jury’s Ik zag eens een fatje in een jury een surrealistisch schilderij bestempelen alsof hij niet wist dat het surrealistisch was. Sommigen zijn niet goed bij hun hoofd en houden ervan uit machtswellust of iets anders een ander de grond in te boren. Bij manuscripten kun je iemand (net zoals bij scripties op universiteiten gebeurt, heel fout) kapotmaken als die al te onzeker is en hem’/ haar blokkeren voor zijn/haar leven (lees Cameron’s boek daarover om dat nooit te laten gebeuren) of zijn/haar manuscript totaal in iets anders te veranderen dus is het niet jouw boek of whatever vul maar in. Iemand tot onder zijn veters afbranden. Leuk, toch? Sommigen zijn niet wijzer moet je maar denken. Succes en keep your chin up!
Leuk om te lezen, Abigail, en het zette me ook weer aan het denken. Ik blijf er toch steeds op uitkomen ik altijd schrijf met een publiek in mijn achterhoofd. Als ik zeker wist dat niemand mijn teksten zou lezen, dan zou ik er onmiddellijk mee ophouden. Muziek maken zou ik daarentegen wel blijven doen, ook als ik het aan niemand zou kunnen laten horen. Schrijven is zo weinig zintuiglijk (in tegenstelling tot kunstvormen als dans, beeldhouwen, muziek, etc): de handeling zelf schenkt me geen genot. Het plezier komt pas om de hoek kijken als ik me ga voorstellen hoe een lezer de scène die ik schrijf zal beleven.
Elk werk dat een kunstenaar aflevert is naar mijn mening een halfproduct. Pas als een lezer, luisteraar, toeschouwer het tot zich neemt krijgt het zijn definitieve vorm. Dus in ons geval zorgt elke lezer weer voor een andere versie van het boek. Alleen vind ik dat je als schrijver het gedeelte dat vorm krijgt in de ogen van de lezer niet klakkeloos uit handen moet geven. Ik wil in ieder geval een poging doen om invloed uit te oefenen op de manier waarop de lezer mijn boek leest.
Als ik spanning op probeer te wekken verplaats ik me in de gedachtenwereld van de lezer. Als ik mijn zinnen schrijf probeer ik me voor te stellen of de lezer behoefte heeft aan korte of lange. Als het voor de duidelijkheid nodig is dat er een scène komt waarin ik de voorgeschiedenis van een vriendschap laat zien, dan schrijf ik die. Ook al heb ik daar geen zin in. Dan zorg ik maar dat ik iets extra’s verzin waardoor ik er wel zin in krijg.
En dan tegelijkertijd de puurheid en eigenheid proberen vast te houden waar jij het over hebt, en die dit specifieke boek bijzonder maakt omdat JIJ het geschreven hebt en niemand anders.
Goed gesproken, Abigail. Ik laat het bezinken en laat mijn ziel weer spreken straks als ik weer aan mijn schrijftafeltje zit.
geweldig! Wat lekker allemaal om te lezen.The show must go on!
Geweldig! Wat lekker allemaal om te lezen.
Het wordt een mooie mengeling van reacties zo. Ik heb één van ’s werelds meest fantastische nummers weer even geluisterd (en ga ik zo nog een keer doen), ik ga op zoek naar dat interessante boek, en voorlopig nog geen zelfmoordneigingen hier! Wie schrijft …… Succes!!!!
Nou, Abigail; ook mijn complimenten voor je inhoud en je schrijven.
Eerlijk gezegd snap ik jouw redenering niet. Een kunstzinninge uiting van iemand komt uit diens/dier ziel. En als je alleen maar kunt schrijven met een publiek in je achterhoofd ben je dus bezig a. iets artificieels te construeren, b. welk publiek? Welke lezer? Iedereen is anders. c. je geeft dus je eigen macht weg d. je bent niet jezelf of e. je bent niet eerlijk zeer duidelijk niet naar jezelf toe.
Ieder zijn meug. maar schrijven, net als beeldhouwen, dansen, choreografieen maken, schilderen etc etc. is een uiting van een mens. Als je dat graag dilute zeggen ze in het Engels, mixt met hoe je over wilt komen en wat een ander van je verwacht ben je niet met schrijven bezig maar met het hopen te bevredigen van een onbekende buitenwereld die ieder een andere kern/ziel/karakter/smaak heeft en die jij niet eens kent. Tenzij je alleen tussen de schuifdeuren voor je familie op wil treden.
Schrijven in casu is een must voor een schrijver. Je schrijft vanuit jezelf. En verscheurt jezelf als je voor een denkbeeldig publiek (hoeveel mensen, alleen mannen, alleen vrouwen? Leeftijdscategorie? Blauwe ogen, veganisten? Echt onzin)
Kern van mijn betoog blijft en dat lijkt me ook het meest handig: blijf jezelf en schrijf, musiceer, dans, schilder, beeldhouw, whatever puur vanuit jezelf. Anders is het not worth reading, etc.
Ha Abigail,
Tof om te lezen dat je je zo sterk maakt voor je punt. En erg goed dat je niet klakkeloos aanneemt wat ik opschrijf. Je kunt jezelf erg in de weg zitten als je probeert te schrijven op een manier waarop anderen zeggen dat het moet. Ieder heeft zijn/haar eigen schrijfproces. Je staat open voor goeie tips, maar je maakt er alleen gebruik van als het ook echt werkt.
Interessante tegenstelling dus. Wat mij betreft zijn beide zienswijzen waar. Whatever gets you going…
David
Als ik schrijf,
ook al ben ik geen beroemdheid,
verdwijn ik van de wereld en ga helemaal op in het verhaal. In mijn doordeweekse “nine to five” job is er steeds een latente aanwezigheid van subtiele hints die een idee kunnen zijn naar het nog ongeschreven vervolg van mijn verhaal. Is een hoofdstuk klaar, heb je het perfecte woord, dat alles vertelt, gevonden? Niets weegt op tegen het gevoel van een zalige tevredenheid.
Als ik muziek uit mijn piano haal,
ook al ben ik geen virtuoos,
leef ik in een ander bestaan. Dat gelukzalige voldane gevoel maakt me verslaafd aan schrijven en muziek maken. Ik heb weinig toeschouwers en heb er ook niet zo’n nood aan. Natuurlijk is erkenning van een ander een boost om steeds verder te gaan, daar heb ik ‘partijdige’ familie voor.
David,
Ik lees al enige tijd je boeiende relaas over je strijd met poëzie. Je gevoel van onzekerheid en het welles-nietes spel, over je zoektocht naar wie of wat. Het maakt me nieuwsgierig naar je poëzie. Wij hier allemaal op boekschrijven.nl willen wel een stukje lezen.
Wat denk je, waag je het?
Hoi Betty, leuk dat je mee leeft.
Weet je wat, ik geef een link naar een pagina op mijn website. Ik had mezelf een keer uitgedaagd om een maand lang iedere dag een gedicht te schrijven tijdens de uitzending van De Wereld Draait Door. Een beetje Nico Dijkshoorn spelen, dus. Dan zat ik voor de tv met mijn laptop en moest ik live, binnen een uur, een gedicht maken over de uitzending. Misschien vind je dat wel leuk om te lezen…
http://davidmulder.info/dwdd-gedichten/
Ik kan me herkennen in schrijven voor jezelf, het in je eigen wereld zitten, het applaus niet uit anderen halen maar uit jezelf.
Toch denk ik niet dat het slecht is om te schrijven voor een specifieke doelgroep. Zo schreef ik bijvoorbeeld een verhaal voor kinderen waarvan de ouders terminaal ziek zijn. Dat heb ik vanuit mezelf geschreven, maar wel voor een specifieke doelgroep. Als ik voor mezelf een verhaal zou schrijven zou ik waarschijnlijk een sprookje schrijven.
Ben ik, door voor een specifieke doelgroep te schrijven, bezig met het construeren van iets artificieels en geef ik mijn ziel weg? Is het dan niet de moeite van het lezen waard? Nee!
Juist doordat ik heel helder in beeld had voor wie ik schreef, werd ik uitgedaagd om mijn inlevingsvermogen in te zetten. Ik heb uren gefantaseerd hoe de kind-versie van mezelf zou reageren wanneer een van mijn ouders terminaal ziek zou zijn. Hoewel ik voor een doelgroep schreef, zat er zeker geen laag tussen.
Ik denk dat het gaat om de intentie waarmee je het schrijft. Een verhaal kan prima integer zijn en uit jezelf komen wanneer je voor een doelgroep schrijft. Zolang je het maar niet doet voor het applaus van anderen.
Ik heb je gedichten allemaal gelezen. De wereld draait door. Een wervelwind van beeldende poëzie neemt je mee in elke uitzending, ook al ken je het programma niet.
14 februari is een topper. Maar 7 februari is heel treffend voor deze blog : ik bevind me al jaren in de nacht van de start… Morgen zal ik er staan…Ik ga over gladde gangen… Straks…
Ik heb er van genoten, dikwijls gedacht hoe begin je hier aan? Waar vind je de woorden? Maar…morgen of ooit. Ooit zal ik er staan…nadat ik over gladde gangen ben gegaan!
Dank je, Betty!
@Wiske: En waarom niet voor het applaus van anderen? Is dat werkelijk zo slecht? Gooi je je integriteit overboord en kun je alleen nog maar commerciële rommel produceren als je schrijft om gehoord te worden?
Verlangen naar succes is iets menselijks. En het kan heel goed samen gaan met het maken van iets puurs, iets persoonlijks. Je hebt niet elke dag zin om te schrijven. Maar als je een boek wilt publiceren, dan zul je wel moeten. En dan kan de gedachte aan een publiek dat enthousiast zal reageren op je werk heel stimulerend zijn.
Beste David,
Je schrijft: als niemand mijn teksten zou lezen, zou ik er direct mee ophouden. Dat geeft aan dat voor jou de ander er iets aan moet hebben; in deze is die ander dus voor jou de motiverende factor. Dat kan. Maar dat maakt het wel ingewikkelder denk ik. Want je kunt nooit denken vanuit de ander… Je kan hooguit proberen een voorstelling van ‘die ander’ te maken.
Ik zou het in ieder geval knap vinden als je kan bedenken hoe een ander de scene beleeft die je schrijft. Volgens mij is daarop geen peil te trekken; al denk je in doelgroepen. Een beleving blijft een zeer subjectief gegeven.
Ik houd niet van denken in doelgroepen, waarom uitsluiten? Als mensen thema’s en schrijfwijzen aanspreken dan maakt het toch niet uit of deze specifieke lezer een kind is, een volwassene, een persoon met een beperking, een buitenlander…?
Kiezen voor een doelgroep is mijn inziens kaderen voor de schrijver, hetgeen richtlijnen biedt en het schrijven kan vergemakkelijken. Het kan ook net mis gaan daardoor, das de andere kant. Als ik een boek schrijf en mijn verhaal richt zich tot kinderen en ik kan me niet verplaatsen in de belevingswereld van een kind; dan kan mijn verhaal nog zo interessant zijn, alleen sla ik dan wel de plank mis. En mogelijk helemaal niet omdat ik geen goede schrijver ben maar ‘alleen’ omdat ik de ‘verkeerde’ mens probeer aan te spreken.
Je blog is leuk want je thema kan alle kanten op. Je stelt eigenlijk een heel persoonlijke vraag waarop geen eenduidig antwoord bestaat.
Een goede schrijver?? Ik denk dat een goede schrijver niet te omschrijven is. Ik denk dat het gaat om de inhoud van het schrijven en hetgeen daarmee bereikt wordt. Als je een persoonlijk doel stelt: bv ik wil mijn leven ordenen en ik gebruik daarvoor pen en papier en mijn doel wordt daarmee mogelijk bereikt of ondersteund dan kan ik het voor mezelf goed hebben gedaan. Al is het een mega stapel papieren waar niemand iets aan heeft en die geen enkele structuur bevat. Als ik mijn doel heb bereikt, heb ik het goed gedaan en als mijn middel schrijven was, zou ik mezelf een goede schrijver kunnen noemen. Al weet niemand van mijn schrijven.
Groet, Christel
En over zintuigen gesproken…
Ik deel zeker niet je mening dat schrijven zo weinig zintuiglijk is. Ik vind schrijven juist een totale uiting van zintuiglijkheid! Ik ben van mening dat elke beleving en ervaring wordt ingegeven door onze zintuigen (iedereen kijkt vanuit eigen percepties) en ons daarin opgedane ervaring. Ik ben heel benieuwd hoe het kan dat wij hierover zo van mening verschillen? Welk zintuig komt er niet aan bod tijdens het schrijven?
Ik ben buitengewoon benieuwd naar je reactie!
Groet, Christel
“En ik geloof je: er zijn duizenden redenen om ermee te stoppen. Ik weet er alles van.”
Ik wil je niet overtuigen dat er duizenden redenen zijn om te stoppen met schrijven. Jij wilt mij overtuigen daarvan. Omdat jij het zo voelt, dat schrijf je: ‘ik weet er alles van.’
Ik denk daarom dat het goed is om inderdaad bij jezelf en daarmee vanuit jezelf te schrijven. In dat geval zou mijn tip zijn:
“En geloof mij, ik kan duizend redenen bedenken om te stoppen met schrijven.”
En je hoeft mij niet te geloven, alleen voor mij geldt: ik kan niet één reden bedenken ermee te stoppen. Sterker nog, tranen voel ik bijna komen in mijn ogen als ik het schrijven, om welke reden dan ook zou moeten opgeven; dat is een deel van mij. Ik kan dan ook alleen maar concluderen dat deze tekst niet voor mij bedoeld was.
Vandaar waarschijnlijk ook de kritische noot ;o)
Beste Christel,
Mooi om te zien dat jij en anderen deze gelegenheid te baat nemen om te filosoferen over het schrijverschap. Je hebt gelijk: voor iedereen is het schrijven een persoonlijke en individuele belevenis. Dat is ook het dubbele van het schrijven van deze blogs. Ik wil mijn ervaring met jullie delen, maar ik kan onmogelijk zeggen: ‘zo zit het.’ In het beste geval kan mijn tekst een aanleiding zijn om je eigen schrijven onder de loep te houden.
David
Deze tips zijn echt goed! Ik ben pas 12, maar ik schrijf al m’n hele leven lang 🙂 Ik heb nog geen wedstrijden gewonnen, en ook nog niet mijn droom verwezenlijkt; een eigen boek schrijven! Gelden deze tips ook voor mij? Ik zit namelijk nu al bijna drie weken te ‘mokken’… 🙁
Deze tips zijn echt goed! Ik ben pas 12, maar ik schrijf al m’n hele leven lang 🙂 Ik heb nog geen wedstrijden gewonnen, en ook nog niet mijn droom verwezenlijkt; een eigen boek schrijven! Heb je nog wat extra tips? Ik zit namelijk nu al bijna drie weken te ‘mokken’… 🙁
Uitdaging,Simone:
* Je kan van een afstandje je mokbui beschrijven als observeerder / toekijker (eigen werk onder loep houden, zoals David mooi zegt!), of je gevoel van een bui beschrijven;
* Denk positief (nog zo’n tip van David) Alleen mokken? Na ja, Simone… das ook niet waar.. je schrijft er ook nog over 🙂 althans hier…
* Mok ze! & tip: schenk er thee in! Koekje erbij..
Dat boek van jou komt echt wel… Je bent 12!
* Ga die wedstrijd winnen
* Laatste tip: Lekker gebruik maken van al die tips! Succes..!
En David; dank! Voor je tips!
@Simone Je hoeft toch geen wedstrijden per se te winnen om schrijfster te zijn? Wat geweldig dat je nu al weet wat je wilt. Wou dat ik dat op mijn twaalfde had geweten, dan had ik geen universiteit hoeven te bezoeken. Maar van alles leer je, denk ik dan maar. Hoezo mokken? Soms gaat het even niet. Dan is er geen man of vrouw overboord toch. En als je toch al is het maar tien minuutjes achter je pc of schrift gaat zitten? Heus, op een gegeven moment wordt je vanzelf naar je computer/schrift getrokken. Dus zet je zelf alsjeblieft niet onder druk! En als je die vraag nou eens aan jezelf stelt? Welke antwoorden komen er dan de volgende dagen op? Echt gewoon geen zin om te schrijven en heb je geen reden? Ga je toch wat anders doen? Hoe kom je erbij om een boek te schrijven? Super! En dat boek komt er ook! Als je nog wat tips voor ons hebt hier, ik houd me aanbevolen.
@David Slap hoor om hele doordachte en goed onderbouwde betogen zoals b.v. van Christel uiteindelijk af te doen alsof wij hier maar een beetje zitten te filosoferen. Ik heb nog niet echt gemerkt dat jij ueberhaupt open wenst te staan voor andermans/andervrouws tips. Zo leer je natuurlijk nooit wat en groei je evenmin.
Hallo David,
Ik las ergens dat jij ook ‘personal schrijfcoaching’ geeft. Kun je hierover een woordje uitleg verschaffen? En wat is het kostenplaatje?
Alvast bedankt,
Johan
Beste Johan,
De coaching bestaat eruit dat je steeds een nieuwe versie van je verhaal opstuurt, en dat we aan de hand van die tekst in een gesprek de mogelijkheden verkennen. Een groot deel van mijn coaching zal bestaan uit het stellen van vragen. Welke spanning probeer je op te wekken? Wat wil je dat de lezer ervaart? Waarom zit dat ene personage in je verhaal?
Ook doe ik suggesties. Ik reik mogelijkheden aan om problemen op te lossen. Ik heb adviezen over het tempo in je verhaal, over je schrijfstijl, over het doseren van informatie, over het ontwikkelen van personages.
De kosten hangen af van het aantal woorden dat je opstuurt (omdat daarmee samenhangt hoe lang ik met de voorbereiding bezig ben).
Als je interesse hebt, dan kan ik je buiten de blog om informatie geven over de kosten in jouw specifieke situatie. Neem dan via deze pagina contact op met mij: https://www.boekschrijven.nl/contact/
@Abigial ik denk niet dat David het zo bedoelt…
Wij zijn juist goed bezig met filosoferen en dat is mede dankzij zijn aangereikte stof!
;o)
Wat niet wilt zeggen dat ik het zonder meer jammer vind dat hij er niet inhoudelijk op in gaat…. Wat niet is…..
Hallo David,
Ik had je vorige week een berichtje gestuurd om wat meer uitleg over coaching te krijgen. Onder aan jouw antwoord stond een mailadres dat ik kon gebruiken om buiten de blog om contact met jou op te nemen. Dit heb ik gedaan maar omdat ik nog geen reactie heb ontvangen, vroeg ik me af of ik misschien iets verkeerds heb gedaan of het bericht per ongeluk naar iemand anders heb gestuurd.
Alvast bedankt en groeten,
Johan
Beste Johan,
Ik zal jullie in contact brengen, waarschijnlijk is er iets niet helemaal goed gegaan!
Koen
Redactie Boekschrijven.nl
Hoi!
Ik ben nu 14 jaar en heb op mijn 12e een boek uitgegeven. Door alle aandacht van de media toen, heeft Carry Slee mijn boek gelezen en wilde een echte uitgeverij mij verder helpen met mijn tweede boek! Toch kunnen ze me nu niet meer verder helpen. Omdat het vakantie is, ben ik weer druk bezig met mijn ideeën uit te werken! Ik wou alleen even zeggen dat uw artikel me weer extra aanspoort om verder te gaan met schrijven!
Groetjes!
Dit komt me bekent voor ‘niet verder schrijven’
Ik zeg altij dat ik meer ideen dan woorden heb en dat is ook waar. Om verder te gaan maak ik altijd een korte samenvatting van een hoofdstuk van wat er dan afspeeld en fantaseer er dan omheen. Zo heb je meer zin om verder te gaan want je weet al wat je wil laten gebeuren. Tenminste zo denk ik erover
Hoii,
Ik ben een nog echt jonge schrijfster -12 jaar- en ik zit met een klein probleem: Op mijn school hebben we een schrijf-wedstrijd gehouden en ik werd toen 1e -mooi moment was dat ;-)- De jury geloofde eerst niet dat ik het zelf had bedacht en geschreven,dus toen liet ze mijn stukje zien aan haar vriendin-toevallig ook een soort schrijfster. Maar dan vertaald ze boeken- en zij zei dus dat ik een talentje had. Moet ik dan toch overwegen om mijn -op klad geschreven- verhaal dan toch opsturen? Of zou ik moeten wachten?? Deze vraag spookt eigenlijk al een tijdje door mijn hoofd..
Alvast heel erg bedankt voor eventuele hulp 😀
Hoi Marith,
Wat goed dat je hebt gewonnen! Een beetje waardering kan nooit kwaad, toch?
Ik begrijp dat je twijfelt of je je verhaal moet insturen voor iets, een wedstrijd? Mijn antwoord daarop is: ja. Waarom niet? Het is leuk om je verhaal onder de aandacht te brengen. Zorg dat mensen je teksten lezen. Dat is de beste motivatie om door te gaan.
Ik zit op een website (wattpad en mijn boeken) worden nauwelijks gelezen, maar in het dagelijks leven waarderen mernsen mijn werk wel. En op school haal ik negens en tienen voor gedichten die ik in vijf minuten heb geschreven. Misschien moet ik maar weer eens gedichten gaan schrijven. hier kan je wat verhalen van mijn lezen:http://www.wattpad.com/user/bloodyeye
p.s. ik ben 14 jaar