Van niks naar novelle: aflevering 3. Volg hoe schrijfcoach David in de aanloop naar Schrijf! 2015 een compleet boek schrijft. Deze week doet hij research en laat hij zich inspireren door wetenschappelijke teksten.

Het moment is daar. Markus heeft nu zo veel vorm gekregen in mijn hoofd, dat de dagelijkse gebeurtenissen zich aandienen als mogelijke elementen in zijn verhaal.

Ik liep in de boekwinkel en pakte een boek op: In Einsteins achtertuin van Amanda Gefter. Een boek dat, volgens de achterflap, de mysteries van het universum probeert op te lossen. Ik voel me altijd aangetrokken tot wetenschappelijke werken. Niet omdat ik een academisch brein heb, verre van dat. Maar wetenschappelijke teksten staan vaak bol van de theorieën die als metafoor kunnen dienen.

Waarom ‘niets’ inspiratie is voor mijn verhaal

Ik schafte het boek aan, dook het eerste het beste koffiebarretje in en begon te lezen. Ik vond het adembenemend. Vooral door de veelomvattendheid van het onderwerp dat in de eerste pagina’s behandeld werd. De schrijfster gaat in op het begrip ‘niets’. Bijna in extase zoog ik de zinnen in me op.

Ik vroeg de vrouw tegenover mij, die op haar laptop zat te werken, of ze voor me wilde opzoeken wat het woord singulariteit betekent, een begrip dat ik al lezend tegenkwam. Ze deed het voor me, met een glimlach op haar gezicht.

Waarom is dit boek inspirerend voor mijn verhaal? Omdat het begrip ‘niets’ zo desastreus klinkt, zo uitzichtloos. En dat is de staat waarin ik Markus wil hebben. Dat zijn probleem zo groot is, dat hij beland in het niets. Geen houvast, niks kenbaars.

Singulariteit betekent volgens Wikipedia overigens: een punt met een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid. De ruimte-tijd is hier zo sterk gekromd, dat ruimte en tijd feitelijk ophouden te bestaan.

Is dat niet geweldig? Dat iemand zo in nood is, dat ruimte en tijd ermee ophouden. De mogelijkheden dienden zich met trossen tegelijk aan. Ik las door, in een euforische stemming. Niet alleen omdat ik gefascineerd was door de materie in het boek, maar ook omdat ik zag hoe dit de tragiek van Markus zou kunnen symboliseren.

Wat ik doe, kan Markus ook doen

Hoe die euforie eruitzag: ik bevingerde tijdens het lezen het boek, de pagina’s. Streek de vouw van de bladzijde glad, tikte met mijn wijsvinger op de zinnen die me verwonderden. Ik blies mijn wangen vol lucht. Ik wierp me dan weer over het boek, alsof ik hongerig aanviel op een bord stamppot.

Ja, zo moest Markus ook zitten, op een bankje in het park of op de trappen van een gebouw. En er moest een vrouw zijn, of een man, ik weet het nog niet, die haar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen en hem vroeg wat Markus dan in godsnaam aan het lezen was.

Massa, ruimte, tijd

Ik stoof naar de bibliotheek, op zoek naar werk van John Wheeler, een wetenschapper over wiens schrijfstijl Amanda Gefter in haar boek zegt: ‘het leek op poëzie, intellectueel gewaagd en provocatief’. Ik had honger naar meer, meer, meer. Jammer genoeg was Wheeler uitgeleend en pas over drie weken weer te krijgen. Misschien moet ik maar iets van hem kopen, dan.

De ondertitel van een van zijn boeken verwijst naar de eenheden massa, ruimte en tijd. Het idee kwam in me op om het verhaal uit die drie delen op te bouwen.

De aanschouwer maakt het waar

Een tak van wetenschap, die in Gefters boek aan de orde komt en die me intrigeert, is de kwantummechanica. Die studie gaat ervanuit dat iedere natuurkundige reactie wordt beïnvloed door het gegeven dat deze reactie wordt waargenomen of niet.

Zoals ik schreef in een eerdere blogpost heb ik het voornemen om Markus iets te laten aanschouwen, wat een grote weerslag heeft op zijn leven heeft. De aanname dat hij die gebeurtenis beïnvloedde omdat hij die waarnam, vind ik bruikbaar.

Uitkijken geblazen

Nu is het niet zo dat ik een hoogdravend verhaal wil gaan schrijven, dat voor een niet-academische lezer onbegrijpelijk is. Dit materiaal dient als inspiratie voor mezelf. Ik begin tegenstellingen te zien, of grote lijnen in het verhaal.

Ja, misschien laat ik Markus wel een fascinatie hebben voor natuurkunde. En als ik het goed weet te doseren, mag er ook best zo’n kwantumtheorie in. Maar het is wel uitkijken geblazen.

Ten eerste dreig ik een deel van het publiek te verliezen als ik het te ingewikkeld maak. En ten tweede: zo veel weet ik er nou ook weer niet vanaf, dus de kans is aanwezig dat ik onzin opschrijf.

Waar haal jij je inspiratie vandaan? Hoe doe je je research? Deel het met je vrienden van Boekschrijven.nl

Lees de eerdere blogposts over ‘Van niks naar novelle’:

• 0: Van niks naar novelle
• 1: Hoe kies je de naam van je personage? Zoek dubbelheid
• 2: Je eigen schrijfmethode werkt altijd het beste

The following two tabs change content below.

• Biografie
• Laatste Berichten

David Mulder

Ik geef schrijfles sinds 1999. En natuurlijk zit ik zelf een groot deel van de dag te tikken. Ik maak allerlei soorten teksten, maar de meeste energie steek ik in mijn romans.

Laatste berichten van David Mulder (toon alles)

• Hoe je hoofdstukken schrijft die zinderen - 12 mei 2021
• Hoe schrijf je over jouw eigen leven? - 1 februari 2021
• Vier tips om meer te schrijven in minder tijd - 22 juli 2020