Jaren geleden had ik eens een baantje bemachtigd bij een huis-aan-huis blad. Ik zou per week twee lokale artikelen aanleveren. Vrijdags om vijf uur moest alles binnen zijn; foto’s en tekst. In een van mijn eerste weken had zich op vrijdag nog steeds geen onderwerp bij mij aangediend. En het was al middag. Op goed geluk ging ik de wijk in, met mijn camera, op zoek naar verhalen.
Volkomen verbluft was ik, toen er een auto aan kwam scheuren met daar achteraan een politiewagen. Vlak voor mijn neus werd de voortvluchtige klem gereden tegen een boom. Agenten sprongen uit hun auto met getrokken pistolen. Ik drukte af. Daar waren mijn foto’s. Daar was mijn verhaal. In de schoot geworpen.
Op zoek naar een verhaal
Hetzelfde plan ga ik nu ten uitvoer brengen, maar dan op proza-gebied. Op zoek naar een verhaal dat door mij geschreven wil worden. Tot straks.
Daar ben ik weer. Mijn uitstapje was kort, want het begon te regenen toen ik net onderweg was. Weinig mensen op straat. Wel de bomen, die altijd blijven waar ze zijn. Ze deden me denken aan een artikel dat ik ooit las, over een boomverzorger. Die bracht zijn werkzame leven grotendeels in de kruinen van bomen door.
Zoek een vruchtbare tegenstelling
Is dat een interessant beroep voor een hoofdpersoon? vroeg ik me af. Het kinderlijke van in bomen klimmen, versus het serieuze verplegen, dat een boomverzorger doet, spreekt me wel aan. Tegenstellingen zijn altijd bruikbaar, als je een verhaal schrijft.
Een ander aantrekkelijk gegeven is dat hij vanuit de boomtoppen wellicht dingen ziet die voor andere mensen verborgen blijven. Hij kijkt recht een kamer op een bovenverdieping binnen en hij ziet daar zijn dochter. Ze danst. Maar haar gezicht staat strak. Hij kan niet zien wie er nog meer in de kamer zijn.
Maak het erger
Is dit het probleem waarmee ik mijn hoofdpersoon wil opzadelen? Dat hij zich zorgen maakt om haar? Laat ik het nog een tikkeltje erger maken.
Hij ligt in scheiding met zijn vrouw, want ze is verliefd op iemand anders. Hij woont nog samen met haar, maar ze spreekt dagelijks af met haar nieuwe liefde. En juist deze man, de nieuwe relatie van zijn echtgenote, zien we de straat op lopen. Hij komt vanuit de woning waar we de dochter van de hoofdpersoon net zagen dansen.
Breng de tekst tot leven
Uiteraard moet er research gedaan worden naar de dagelijkse werkpraktijk van een boomverzorger. Termen als ‘doorwortelbare ruimte’, ‘plakoksels’ en ‘schuurtakken’ komen van pas om de tekst tot leven te brengen.
Ga op zoek naar het conflict
Ik lees op internet dat gemeentefunctionarissen willen dat alles snel gaat, en dat de boomverzorger ze niet aan het verstand gepraat krijgt dat bomen een ander ritme aanhouden. Wie weet kan er zo’n ambtenaar een rolletje krijgen in het verhaal. Voortdurend met zijn smartphone bezig, altijd een espresso in zijn hand…
Ga thematisch te werk
Een laag dieper kun je ook gaan. De boom staat symbool voor iets anders. Bijvoorbeeld voor de relatie met zijn ex, die misschien nog niet helemaal zijn ex is (spannend element). De boom is ziek, maar als je hem de tijd geeft, knapt hij wel weer op, zo redeneert hij. Zijn vrouw is ongeduldig en wil de relatie vellen.
Nu zie je dat het voorval met de dochter niet zozeer het onderwerp van het verhaal wordt, maar dat ze een aanleiding is om te laten zien hoe de hoofdpersoon en zijn vrouw dit dilemma gaan behandelen. Hun dochter bindt hen. Of ze willen of niet: ze zullen altijd met elkaar te maken blijven hebben.
Zomaar een wandelingetje naar buiten, in de regen. En het zou kunnen uitmonden in een gloednieuw verhaal. Zou je het willen lezen? Waarom? Wat vind je er boeiend aan en wat niet? Laat een reactie achter.
David Mulder
Laatste berichten van David Mulder (toon alles)
- Hoe je hoofdstukken schrijft die zinderen - 12 mei 2021
- Hoe schrijf je over jouw eigen leven? - 1 februari 2021
- Vier tips om meer te schrijven in minder tijd - 22 juli 2020
De verschillende lagen vind ik interessant, het is absoluut iets wat ik ook in mijn schrijfsels teweeg zou willen brengen. Het lijkt me geweldig om zó te kunnen schrijven dat het enige wat de lezer wil, is doorlezen en te willen weten hoe ‘het’ zit.