Het schrijven van mijn eerste roman heeft zes jaar geduurd. Achteraf vind ik het echt een wonder dat Maidentrip er überhaupt gekomen is.
Het begon goed. Ik had een uitstekend onderwerp, mooi researchmateriaal, een interessant conflict, exotische verhaallocaties en boeiende personages met tegengestelde doelen.
Ik startte vol goede moed en tegen iedereen die het horen wilde, vertelde ik over mijn roman in wording. Mensen in mijn omgeving vonden dat interessant. Rond schrijven hangt nog altijd een magisch aura. Familie en vrienden beloofde om te zijner tijd mijn boek te zullen kopen.
Toen ging het mis
Maar nadat ik zo’n honderd pagina’s had geschreven, stokte de schrijfstroom. Ik was de moeiteloosheid kwijt. Waar ik eerder tijdens het schrijven verdween in het verhaal, zat ik nu in mijn schrijftijd alleen maar naar de vaalgele muur tegenover me te staren. Mijn schrijfochtenden veranderden in schuifochtenden: dat wil zeggen dat ik eindeloos woordjes en zinnetjes in bestaande tekst verschoof.
Dat schoot niet op. Ik verloor meer en meer het contact met mijn verhaal. De bruisende energie was verdwenen, mijn schrijfuren putten me uit. Ik moest mezelf dwingen om steeds weer achter de schrijftafel plaats te nemen.
En het ging erger mis
Op een dag merkte ik dat ik steeds minder uren per week aan mijn roman werkte. Sterker nog: in sommige weken hield ik mij alleen bezig met mantelzorg, achterstallige karweitjes en korte schrijfprojecten die op mijn pad kwamen.
Ik was gevlucht. Ik had mijn roman losgelaten, mijn personages in de steek gelaten en ik viel mezelf danig tegen. Iedere dag nam ik me voor om binnenkort weer te beginnen: binnenin mij woedde een felle strijd. Zo nu en dan zat ik een weeklang verplicht uren uit in mijn schrijfhok. Dat leverde geen teksten op, alleen frustratie.
Ik ontweek zelfs mijn vrienden
Natuurlijk wist mijn omgeving van niets. Ik loog vrolijk dat het verhaal goed vorderde. Tot ik een hekel aan mezelf kreeg en op vragen antwoordde dat andere zaken even voorgingen.
Op een dag zag ik een van mijn vriendinnen in de supermarkt. Hoewel ik geen frisdrank nodig had, sloeg ik snel het pad met chips en cola in. Zij vroeg altijd zo belangstellend hoe het ging. Ik voelde dat ik het niet mee op kon brengen om eromheen te draaien.
Dat was voor mij de druppel
Die vriendin in de supermarkt bleek voor mij de druppel. Thuisgekomen besloot ik actie te ondernemen. Ik wist zeker dat ik nog steeds mijn verhaal wilde afschrijven, dat verlangen was nog niet verdwenen. Mijn roman moest er komen, mijn verhaal was het waard om verteld te worden.
Maar ik zou niet opnieuw in mijn eentje de strijd aangaan. Ik ging hulp inroepen. Heel eigenwijs had ik tot nu niet gewild dat iemand mee zou lezen terwijl ik nog aan het schrijven was. Het werd tijd om dat te veranderen. Ik stuurde het manuscript naar mijn redactrice en kort daarna hadden we een gesprek.
Een frisse blik deed wonderen
Er was veel lof voor wat er al lag, maar er waren ook heel wat vragen en opmerkingen. Al pratend was ik het met haar eens dat ik het verhaal op een verkeerd moment was gestart.
De eerste hoofdstukken speelden zich af in Athene en ik werkte met flashbacks om de lezer te vertellen wat er in het verleden was gebeurd. Waarom alles was, zoals het was. Het gesprek met mijn redactrice deed me inzien dat het verhaal veel beter zou stromen als ik het op een eerder punt zou laten beginnen.
In de trein naar huis moest ik diep zuchten. Immers, honderd pagina’s is niets niks.
Maar ik voelde ook weer de opwinding. Het bruisen was terug. Ik kon niet wachten om achter mijn schrijftafel te gaan zitten.
Eind goed, al goed
Nee, het ging vanaf dat moment niet in één moeiteloze flow. Schrijven is en blijft hard werken. Het vraagt toewijding en doorzettingsvermogen. Het vraagt om groot te kunnen denken en in jezelf en je verhaal te geloven.
De beslissing om een ander startpunt te kiezen, heeft er wèl voor gezorgd dat Maidentrip er kwam. De roman werd voltooid, uitgegeven, gelezen, besproken. Daar ben ik nog altijd blij om, want het boek heeft me zoveel gebracht.
Niet alleen ben ik trots dat ik het heb volbracht, maar er is ook de voldoening dat ik mijn verhaal – mijn waarheid – heb kunnen vertellen. Het boek heeft mij nieuwe contacten gebracht en nieuwe kansen. En vooral zelfvertrouwen. Als je zelf je eigen boek in je handen hebt gehouden, weet je precies wat ik bedoel.
Wil je meer ontdekken over schrijven en wil je weten waarom je jezelf soms in de weg zit, waardoor het schrijven niet zo vlot loopt als je zou willen?
Download dan hier mijn gratis e-boek: Hoe je direct kunt starten met schrijven van verhalen op basis van je eigen leven zonder je zorgen te maken of je wel genoeg schrijftalent hebt.
Laatste berichten van Marjon Sarneel (toon alles)
- Schrappen maakt je verhaal stukken beter en zo pak je dat effectief aan - 11 juni 2020
- Een schrijfdroom moet je nooit opgeven - 4 november 2019
- Hoe je het brein van je lezer activeert en je verhaal beeldend maakt - 15 oktober 2019
Mooi verhaal Marjon!
Hi Marjon, ik ben van België en ben een 80 pagina’s ver in hetzelfde straatje. Helaas heb ik geen redactrice en weet ook niet goed hoe en waar ik hiernaar op zoek ga. Kan jij me hierbij op weg helpen?
Hallo Kim,
Ik stuur je even een mailtje!