Ineens voelde ik een zachte duw over de hele linkerzijde van mijn lichaam. Tegen mijn been, mijn heup, mijn arm. Eén gelijktijdige aanraking. En op het volgende moment werd ik op het asfalt gesmeten.
Als nietsvermoedende voetganger was ik op het parkeerterrein van de supermarkt omver gereden. Voordat ik tot drie kon tellen stond een kring mensen om me heen met advies. Ik moest blijven liggen. Ik moest opstaan. Ik moest wachten. Ik moest plaatsmaken.
Op het eerste gezicht viel het mee. Mijn jas was niet kapot, mijn enkel bloedde en verder had ik een pijnlijke rechterpols. De dokter maakte een echo: niets aan de hand. Gewoon even rust gunnen.
Mijn schrijfhand was gebroken
Heel wat klachten en onzekerheid verder bleek drie maanden later bij de orthopeed dat mijn schrijfhand wel degelijk was gebroken. Ik moest alsnog in het gips. Schrijven met de hand blijft sindsdien een uitdaging.
Wat me rond dit voorval het meest heeft verbaasd is mijn woede. Ik was woedend op de autobestuurder. Niet omdat hij mij had aangereden, maar omdat hij geen excuses aanbood.
Niet op die middag in september en ook niet toen ik in het gips zat.
Wat heb ik hier als schrijver uit geleerd?
Ik ben met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben een conflictvermijdend persoon. In plaats van op excuses te wachten, had ik die man plat moeten schelden. Ik had verhaal moet halen. Onverholen uit de doeken doen hoe ik erover dacht. Hem een ram geven met mijn gipsen arm.
Maar dat is niet wie ik ben. Ik ben conflictvermijdend. Dat betekent dat ik, zoals de meeste vrouwen gewend ben om de harmonie te bewaken. Dat ik scherpe opmerkingen inslik. Dat ik de partijen bij elkaar probeer te brengen. Ik ben een susser.
Daarom kabbelden mijn verhalen
Omdat ik van nature een susser ben, kabbelden mijn verhalen. Mijn personages leken op mij, zij waren conflictvermijdend. Een redactrice zei ooit: ‘Je schrijft heel verdienstelijk, maar het is slaapverwekkend’. Oei, dát kwam aan.
Het is dus nuttig om je als schrijver af te vragen hoe op dit gebied zelf in elkaar zit: ben je een susser of maak je graag ruzie?
Verhalen bestaan bij gratie van het conflict. Ik zou bijna zeggen, hoe meer slaande deuren, huilende kinderen en jankende honden hoe beter. Over gelukkige huwelijken valt geen verhaal te schrijven. Over een vredig stadje geen roman. Bij een vertelling over twee vriendinnen die een dagje gezellig gaan shoppen, is je lezer na drie alinea’s vertrokken.
De lezer wil actie.
Maar actie betekent niet noodzakelijkerwijs gillende autobanden en ontploffende forenzentreinen. Wil je geen verhalen schrijven waarin alleen maar geschreeuwd en gesard wordt? Ben jij niet zo’n type dat graag in detail moorden en andere gruwelijkheden uit de doeken doet? Dat is ook niet noodzakelijk. Conflict kan zo subtiel zijn als het niet kunnen kiezen tussen appels en peren. In feite maakt het niet uit of je houdt van een hoog oplaaiende rel of van subtiel getreiter. Het gaat erom waar jij je als schrijver prettig bij voelt. We heten niet allemaal Karin Slaughter.
Maar waar je niet onderuit kunt, is het feit dat een verhaal conflict nodig heeft. Denk er eens over na. Welk label denk je dat anderen jou zullen geven: conflictvermijdend of confronterend?
De meeste mensen zijn sussers
Als je in het dagelijks leven conflictvermijdend bent, is de kans groot dat je als schrijver ook die neiging hebt. Dan vegen jouw personages onenigheden onder het kleed en bedekken zij rotopmerkingen met de mantel der liefde. Opkomende ruzietjes zullen zij sussen en personages die elkaar altijd dwarszitten, verschijnen niet in dezelfde scène.
Dat is dus de snelste manier om teksten te produceren waarin niets gebeurt. Je kunt je personages zo kleurrijk maken als je wilt, maar je hebt pas een verhaal als je ze met elkaar of met zichzelf in conflict brengt.
Ontdek jouw andere kant tijdens het schrijven
Als je als mens conflictvermijdend bent, kun je als schrijver een heel andere kant van jezelf onderzoeken.
Zet bewust een andere pet op, zodra je achter je schrijftafel gaat zitten. Slijp je messen. Zorg voor kabaal. Maak iedereen boos. Schrijf een verhaal waarvan jij vindt dat het volledig over de top gaat en leg het voor aan wat proeflezers. Vraag of ze extra willen letten op het conflict in het verhaal. Ging je nog niet ver genoeg? Was het inderdaad over de top? Of was je verhaal in balans qua conflict? Vraag hoe zij je verhaal ervaren en luister goed naar de feedback.
Er zijn veel manieren waarop we onszelf als schrijver in de weg kunnen zitten. Onzekerheid is een ferme rem op het schrijfproces.
Daarover gaat ook mijn gratis e-boek: Hoe je direct kunt starten met schrijven van verhalen op basis van je eigen leven zonder je zorgen te maken of je wel genoeg schrijftalent hebt.
Je kunt het via de link direct downloaden.
Laatste berichten van Marjon Sarneel (toon alles)
- Schrappen maakt je verhaal stukken beter en zo pak je dat effectief aan - 11 juni 2020
- Een schrijfdroom moet je nooit opgeven - 4 november 2019
- Hoe je het brein van je lezer activeert en je verhaal beeldend maakt - 15 oktober 2019
