Heb je jezelf wel eens de vraag gesteld? Op zo’n moment dat je eraan twijfelde of je boek er ooit wel zal komen? Hoe het zou zijn als je nooit zou publiceren?
Zou het een reden zijn om er meteen mee op te houden? Of zou het juist een bevrijding zijn? Een reden om je lekker niks meer aan te trekken van wat aan zal slaan bij een uitgever en gewoon maar de verhalen te vertellen die je in je heb?
Manuscript te vroeg opsturen
Ik heb heel lang geschreven om te publiceren. Twee keer heb ik een manuscript opgestuurd naar een uitgeverij.
In beide gevallen kreeg ik zelfs een antwoord van een uitgever die interesse toonde. In beide gevallen was het nog te vroeg.
Ik merkte hoeveel energie er opging in het klaarmaken van een fragment. In het schrijven van de begeleidende brief. In het posten van die enveloppe.
Het gevolg was dat mijn schrijven onder druk kwam te staan. De lol verdween. De ontspanning die ik blijkbaar nodig heb eveneens.
4 op 5 schrijft voor zichzelf
Ik vroeg het aan vijf cursisten. ‘Zou je doorschrijven als je wist dat je nooit zou publiceren?’
Vier beantwoordden bevestigend. ‘Schrijven is mijn manier van leven’, zei de ene. Een andere cursist noemde haar behoefte aan verwerking. Het avontuur dat het schrijven haar bood. De ontdekkingen die ze al schrijvend deed over zichzelf, haar karakters en over de verhalen.
Weer een ander noemde vooral de communicatie met zichzelf en met de mensen in haar nabije omgeving. Slechts één cursist zei dat ze altijd al geschreven heeft met het doel om te publiceren. Om zoveel mogelijk mensen te bereiken.
Eerst voor jezelf dan voor de wereld
Uit deze eerste vraag vloeide een nieuwe vraag voort: Is er sprake van een algemene ontwikkeling waarbij je aanvankelijk schrijft om het leven voor jezelf te verklaren en te verwerken?
En verdwijnt die therapeutische functie allengs naar de achtergrond en neemt het schrijven voor een publiek dan de overhand?
Alle vier mijn cursisten beaamden dat. Het schrijven voor jezelf lijkt een natuurlijk en noodzakelijk voortraject voor het schrijven van publicabel werk.
Schrijver moet eerst geboren worden
Er gaat dus een wereld verloren als we dat voortraject verwaarlozen. Dat traject waarin de schrijver nog geboren moet worden. Waarin je nog voor jezelf schrijft. Om de wereld te verwerken, naar je hand te zetten door middel van het vertellen van verhalen. Eerst aan jezelf. Er was eens een schrijver…
Schrijf omdat je niet anders kunt
De Tsjechische fotograaf Miroslav Tichy zat gevangen onder het Communistisch regime. Daarna leefde hij als een zonderling. Bij gebrek aan geld maakte hij zijn eigen camera van blikjes en ijzerdraad.
Hij fotografeerde vrouwen, langslopend of bespied door een raam. In het voorbijgaan schoot hij hun benen, hun borsten. Hij joeg met zijn camera op wat hij misschien zelf niet kon krijgen. Met kleurpotlood of schors maakte hij soms onbeholpen lijstjes om zijn foto’s.
Vage kiekjes van een vieze gek of intiem en authentiek?
Nu, vijftig jaar later, hangen zijn foto’s in het MOMA (Museum Of Modern Art in New York). Schrijf dus als Tichy, omdat je niet anders kunt. Je weet niet of je schrijven ooit tot een publicatie zal leiden.
Maar niet schrijven is geen optie.
[wave] Meer schrijftips? Vraag de gratis schrijfles aan.
Inez Risseeuw
Laatste berichten van Inez Risseeuw (toon alles)
- Hoe kies je de beste titel voor jouw boek - 5 augustus 2021
- Het geheim van een goed kinderboek - 21 juni 2021
- Een titel voor je boek - 3 maart 2021
Ik zou zeer zeker doorgaan met schrijven.