Schrijven vanuit je kwetsbare kracht - Boekschrijven.nl

Oké, laat ik eerlijk zijn. De ochtend nadat ik mijn nieuwe boek ‘Spelen met je leven – over het schrijven van levensfictie’ had opgestuurd naar de uitgever, was ik niet opgelucht en trots. Nee, ik voelde me ellendig, naakt, kwetsbaar.

Ik heb het lesboek geschreven aan de hand van het ontstaansproces van mijn autobiografische roman Fok. Ik geef veel persoonlijke voorbeelden.  Maar opeens vroeg ik me af wie daar eigenlijk op zat te wachten. En wie was ik om al die wijze dingen over schrijven te verkondigen in dikgedrukte zinnen?

Ik had het gevoel veel te veel ruimte te hebben ingenomen.

Facebook

Wat doe ik dan op zo’n ellendig moment? Ik ga naar facebook. En vergeet gewoon mijn eigen shit,  door in die van anderen te duiken. Dat hielp.

Omdat ik werd bevestigd in mijn overtuiging dat het delen van ons verhaal inderdaad natuurlijk is. En dat anderen daar wel zeker op zitten te wachten. Facebook is niet voor niets zo verslavend. We willen alles weten over andermans maaltijden, vakanties en feestjes.

Vrouwenmarsen
Maar ik werd vooral geraakt door alle foto’s van de wereldwijde vrouwenmarsen. Vrienden uit verschillende delen van de wereld hadden foto’s van grote mensenmassa’s en creatieve spanborden geplaatst.

Vanuit mijn eigen verloren gevoel bekeek ik al die verschillende mensen op straat. En ik dacht: zou ik ook maar over 1 van die mensen denken; jij bent niet nodig in die demonstratie? Jij hoort daar eigenlijk niet te zijn? Jij kan beter je mond houden?

Nee, juist doordat er zoveel verschillende mensen waren, kreeg het kracht. Al die mensen vormden samen een lied, een boodschap. Maar wel met afzonderlijke, unieke stemmen.

De krachtige stem van onderaf
En toen voelde ik; ja ik mag spreken. Of zelfs: ik moet spreken. Wij mensen hebben niet voor niets een stem.

Ik wist weer: het is tijd om mijn ervaringen en kennis te delen. Dat hoort bij de fase van mijn leven (40) maar ook bij de fase van deze wereld. Nu de stemmen ‘van bovenaf’ steeds ongenuanceerder worden, geloof ik steeds meer in de stem ‘van onderaf’. Van de straat, van de persoonlijke mens.
Het wordt tijd dat we niet alleen de leuke feestjes en onze maaltijden op facebook delen, maar dat we verwoorden wat er echt in ons omgaat. Dat we de wereld verrijken, en misschien zelfs wel veranderen, met onze persoonlijke ervaring en wijsheid. Ik geloof dat er juist nu, in deze verharde tijd, behoefte is aan een kwetsbare, open stem.

Ieder boek is belangrijk
Het is niet zo dat de een wel een boek mag schrijven en een ander niet. Dat het ene verhaal wel interessant is, en het andere niet. Het is ook niet zo dat er een punt komt waarop er te veel boeken worden geschreven. Net zoals er ook niet te veel mensen op zo’n mars kunnen zijn. Hoe meer hoe beter.

En vooral: hoe eigener hoe beter. Iedereen heeft een uniek verhaal te vertellen.

Levensfictie
In jouw levensverhaal schuilt een kracht die je zelf niet kan zien.  Jouw leven is je NAP, het referentiekader van waaruit jij dingen benadert. Dat is jouw vingerafdruk.

Maar vaak is de waarheid te onsamenhangend en heb je fictie nodig om je stem tot volle bloei te laten komen. Fictie komt van het woord Fictio en dat betekent vervorming. Je verbuigt je levensverhaal zo dat de kern van jouw verhaal zichtbaar wordt. Je vergroot wat belangrijk is, laat weg wat er niet toe doet.

En soms helpt het ook om dingen te verzinnen. In onze levens kabbelen dingen maar voort, volgt de ene net-niet-liefde het andere net-niet-drama op. In Fok verzon ik daarom een centrale crisis, dat gaf het boek samenhang en spanning.

Dit verzinnen is net zo natuurlijk als het vertellen van je eigen verhaal. Kijk maar naar de rijke fantasiewereld van kinderen, wij worden geboren met verbeeldingskracht. Als je fictie toepast, gebruik je je creatieve brein. Als de werkelijkheid ons NAP is, dan is de fictie onze horizon. Wij hebben het vermogen om ver te kijken en dingen te scheppen die er nu (nog) niet zijn.

Kwetsbare kracht
Maar zet dus geen fictie in om je kwetsbaarheid weg te poetsen, om alle ongemakkelijke splinters van je ruwe verhaal weg te schuren. Als we verbuigen en verzinnen gaat het er niet om onszelf en onze verhalen zo perfect mogelijk te maken. Om de dingen die eng zijn dan maar weg te laten. Als je dat doet, wordt je verhaal flets. Daar waar de pijn zit, zit ook vaak de kracht van je verhaal. Als je schrijft vanuit jouw kwetsbare kracht, dan maakt het niet uit hoeveel je verzint, want jouw unieke zijn zit in de kern van alle fictie.

Deze tekst is gebaseerd op de lezing die Nanda gaf tijdens haar boekpresentatie op Schrijf! 2017.

Hier kan je het boek Spelen met je leven bestellen.
Hier kan je je aanmelden voor de masterclass Levensfictie schrijven.

 

The following two tabs change content below.

Nanda Huneman

Als tiener had ik de vaste overtuiging dat schrijven zweverig was. En ik was al zo’n dromer! Mijn moeder noemde me een ‘luchtfietser’. Daarom leek het mij niet slim om mijn leven aan schrijven te wijden.

Laatste berichten van Nanda Huneman (toon alles)