Schrijfwedstrijd. Meedoen of juist niet. Ontdek het nu.

Ik ben absoluut geen fan van literaire evenementen. Dat ligt vooral aan mij.

Tijdens zo’n bijeenkomst lijkt het of iedereen zo origineel mogelijk voor de dag probeert te komen. Ik doe mezelf groter en literairder voor dan ik ben. Ik merk dan hoe ik steeds verder naast mijn eigen schoenen ga staan. Hoe ik steeds koudere voeten krijg.

Strijd met anderen

En bij een schrijfwedstrijd wordt dat alles nog eens verhevigd. Want niet alleen sta ik als anoniem schrijvertje te midden van al die anderen. Ik geef me ook nog eens bloot. Met wat ik in de privésfeer van mijn eigen atelier in elkaar geknutseld heb. Mijn eigen zoektocht naar hoe ik mijn verhalen kan verbeteren, raakt ondergesneeuwd door al die discussies en opmerkingen om me heen. Als schrijver raak ik volledig van mezelf weg.

Strijd met mezelf

schrijfwedstrijd meedoenIk twijfel opnieuw aan mijn kunnen. En aan de zin van mijn geschrijf. Is wat ik schrijf wel interessant? Is het wel origineel? Ik zie al die duizenden reikhalzende schrijvers om me heen en vraag me af. Wie denk ik in godsnaam dat ik ben?

Ik weet niet waar ik banger voor ben. Om mezelf belachelijk te maken ten overstaan van mijn schrijvende soortgenoten. Om erachter te komen dat het niks is wat ik doe. Of nog erger, dat ik me voorgoed van mijn eigen spoor laat afbrengen. Dat ik de moed tot het schrijven voorgoed opgeef.

Als ik schrijf ben ik meer een sporter die vooral de strijd aangaat met zichzelf. En in dat kader leek het me goed om –al was het maar een keer- mee te doen met een schrijfwedstrijd. Al was het maar om mijn ergste angsten onder ogen te durven komen. In het ergste geval zou ik ontdekken dat wat ik schrijf helemaal niet zo fantastisch is. Maar misschien ook niet zo slecht als ik op mijn ergste momenten denk.

Ik hield mezelf voor dat het belangrijker was om mee te doen dan te winnen. Om te ervaren hoe het is om mijn verhaal ten overstaan van een zaal voor te lezen. Te merken wat er overkomt en wat niet.

Schrijfwedstrijd niet gewonnen toch gewonnen

Ik won niet. Ik hoorde een paar prachtige teksten die het verdienden om te winnen. En een heleboel teksten die niet konden tippen aan mijn verhaal.

Ik was teleurgesteld dat ik, ondanks alle voornemens, toch teleurstelling voelde toen ik niks won. Want ondanks al mijn twijfels bleek dat ik nog steeds geloofde in mezelf als schrijver en stiekem verrast was dat de jury mijn talent niet had herkend.

Dat was grappig om te ontdekken over mezelf. En maar een heel klein beetje pijnlijk.

The following two tabs change content below.

Inez Risseeuw

Ik herinner me de eerste keer dat ik echt schreef. De juf had echte inkt in de potjes in onze tafels gegoten. Uit een grote half doorzichtige fles. Het rook een beetje naar zoete medicijnen.

Laatste berichten van Inez Risseeuw (toon alles)