Beperk en bevrijd jezelf met kaders - Boekschrijven.nl

Dit jaar ben ik veertig geworden. En dat wilde ik vieren. Niet met een feestje. Maar met een boek. Ik wil mijn leven vieren door er over te schrijven.

Dit veertigste levensjaar ga ik veertig stukken schrijven. Over grote en kleine keerpunten uit mijn leven. Allemaal in kort en krachtige scènes uitgeschreven. Een helder kader.

En dit kader helpt mij om mijn creativiteit te kanaliseren.

Kaders zetten aan tot schrijven
Veertig stukken schrijven in een jaar, is dat niet wat ambitieus, vroeg een collega. Die twijfel had ik zelf ook. Maar tot nu toe gaat het schrijven wonderbaarlijk makkelijk. De tien stukken die ik tot nu toe heb geschreven, kwamen zonder enige moeite uit mijn pen.

Dat zeg ik niet om op te scheppen. Dat zeg ik ook niet om te zeggen dat er een geweldig boek aan komt. Nee, ik zeg het vooral om te laten zien dat een kader echt kan helpen om de schrijfstroom op gang te brengen.

Als ik alleen had gezegd: ik wil schrijven over mijn eigen leven, dan was ik waarschijnlijk verdronken in alle mogelijkheden. En had ik daardoor helemaal niet geschreven.

Het lijkt een beetje op het woorden tellen van David, waarover hij schrijft in zijn laatste blog. Alleen tel ik nu niet de woorden, maar de hoofdstukken.

Vind je eigen momentum
Maar het kader had voor mij niet gewerkt, als ik niet ook een levende ingang had. Veertig jaar worden is voor mij een opening om te gaan schrijven.  

Het klinkt misschien raar, maar ik keek er naar uit om veertig te worden. Van binnen voel ik me namelijk al jaren veertig. En het voelt goed om samen te vallen met mijn innerlijke leeftijd. Dat is iets wat mij aanzet tot schrijven.

Er gaat een deur open nu. Dit is een momentum. Zo’n punt waarop het vliegwiel in rust staat, maar waarin het genoeg energie in zichzelf heeft opgeslagen om te gaan draaien.

Op mijn veertigste schrijf ik blijkbaar beter, makkelijker. Dat heeft op zich niets met die leeftijd te maken of met mij. Alleen dat dit nu een goed moment voor mij is om te spreken.

Een moment van rust en bezinning
Een momentum is vaak een soort tussenmoment. Waarin na een vrij turbulente fase wat rust wederkeert. Waarin je niet helemaal opgeslokt wordt door het leven, maar nog wel helemaal vol bent van het gebeurde. Daarom werkt het voor veel mensen om te schrijven vlak nadat ze een intense gebeurtenis of periode achter de rug hebben.

Op deze momenten wil je vaak terugkijken. Waar sta ik? Wat heb ik meegemaakt en geleerd? Ook ik wil dat graag weten, wat betekent dat eigenlijk; veertig zijn?

Al schrijvende raak ik lagen aan die ik nog niet had ontrafeld. En daardoor blijf ik doorschrijven. Er zit oprechte nieuwsgierigheid achter. Een drijfveer.

Vrijheid vinden in het schrijven
En die twee samen; een duidelijke werkvorm en het juiste momentum, zorgen dat ik een nieuw soort vrijheid vind in mijn schrijven. Ik schrijf vrij rauw en direct. Of het leesbaar is en of ik het ga uitgeven, weet ik nog niet, maar dat maakt me op dit moment ook niet zoveel uit.

Iemand heeft me ooit dit voorbeeld gegeven: als kinderen op een hoog, plat dak spelen, en er staat geen omheining omheen, dan spelen de kinderen alleen in het midden van het dak. Ze komen niet te dicht bij de rand. Maar als je er een hek omheen zet, dan nemen de kinderen de volledige ruimte in. Zij durven dichter bij de rand te komen.

Zoiets gebeurt er nu ook in mijn schrijven. Doordat ik een duidelijk kader heb (een hek) durf ik dichter bij de rand te komen. Ik hoef me geen zorgen te maken dat het ‘uit de hand loopt’ en ik te veel onzin schrijf. Ik laat meer van mezelf zien dan ik me had voorgenomen.

Beperk en bevrijd jezelf
Het helpt dus om een werkbare vorm te zoeken. Kader jezelf. Veertig stukken. Tien delen. Een brief aan je kleindochter. Een logboek. Zestig pagina’s. Honderd kralen. Een lied met vijf coupletten.

En zoek jouw momentum, naar de juiste timing en ingang. Een natuurlijk punt waarin je voelt – nu wil en kan ik spreken. Over een thema dat leeft voor jou, waar je nieuwsgierig naar bent.

En dan zal je zien dat die twee dingen je kunnen helpen om een nieuwe stem te vinden. Eentje die tot aan de rand van het dak durft te komen en niet bang is om (op) te vallen.

 

The following two tabs change content below.

Nanda Huneman

Als tiener had ik de vaste overtuiging dat schrijven zweverig was. En ik was al zo’n dromer! Mijn moeder noemde me een ‘luchtfietser’. Daarom leek het mij niet slim om mijn leven aan schrijven te wijden.

Laatste berichten van Nanda Huneman (toon alles)