Als je aan je eigen boek schrijft, komt er geheid een moment dat je niet meer weet hoe je verder moet. Dat je geen idee hebt wat je eigenlijk zeggen wilt. Of waarom je aan dit boek begonnen bent. Gelukkig maar. Want van deze momenten moet je het hebben

In kaart brengen

Er is dan nog maar één schrijfoefening die helpt: de kaart erbij pakken. Een kaart? Maar bestaat er dan een kaart van de schrijfweg? Nee, maar de kaarten uit de zogenaamde atlas van de belevingswereld kunnen je op weg helpen. Daarin staan kaarten van het eiland der liefde, het continent van wijsheid en ook van het land der creatie.

Als je de weg kwijt bent, zet dan je positie in de kaart. Het enige wat je kan doen is kijken waar je bent. Echt kijken. Oke, je staat in een woestijn. Geen inspiratie. Geen plannen. Geen woorden. Alleen maar opstuivende twijfel.

Schrijven in de woestijn

Daar sta je dan. En nu? Blijven staan. Ja, ondanks de hitte. Ondanks het gebrek aan water. Om echt verder te komen, moet je ergens, gedurende de weg, stil staan.

Het is ons aangeleerd om uit de woestijn te blijven. Om niet te verdwalen.

Wij denken dat we altijd de weg moeten weten. Of dat iemand ons advies zou moeten geven. Dat is niet zo. Jouw weg moet je zelf ontdekken. Dat is schrijven.

Je eigen schrijfbron vinden

Het is hier in de woestijn, dat je wordt gedwongen om te zoeken naar je eigen bron. Je eigen grondwater.

En nu komt het er op aan. Ren niet terug naar de plek waar je vandaan komt. Ga niet op zoek naar bekende wateren, kraanwater, een hete douche. Maar loop deze droge woestijn in.

Hier in deze stilte, in deze uitgestrekte vlakte, kan je, als je geduldig genoeg bent, je eigen schrijversstem horen. Hier zal een stem, die je eerst niet verstond, je iets in fluisteren.

Kleine tekens helpen je verder

Kijk goed om je heen. Je nieuwe inspiratie toont zich waarschijnlijk niet in een klaterende waterval of in een brede rivier. Het begint bij een groen blaadje in de woestijn. Bij een kleine bloem. Bij een gedichtje dat je opschrijft in wanhoop, een woord dat opeens in je opkomt.

Op het moment zelf lijkt het zo onbenullig, maar hier begint de reis echt.

Verdwalen als schrijfoefening

Dus geen paniek als je het niet meer weet. Pak een kaart. En zie het intekenen van je positie als de enige schrijfoefening van dit moment. Zoek nog geen uitweg. Stop gewoon even met schrijven. Maar houd je ogen open. En let op kleine tekenen, fluisteringen en ingevingen.

Je denkt dat je verdwaald bent, maar het is eigenlijk een teken dat je op de goede weg zit. Er bestaat geen creatief proces zonder woestijn.

Stop niet met je boek. Geloof me: je bent niet van je pad afgeweken, je hebt ‘m gevonden. Dat uit zich in twijfel, en niet zomaar een lichte twijfel. Maar eentje van – het echt niet meer weten.

Dat is eng. Maar zie het als een schrijfoefening. Uiteindelijk is de woestijn het meest vruchtbare gedeelte van de schrijfweg.

Het moment dat je niet meer weet wat je moet schrijven, is vaak het moment dat je een nieuwe richting vindt.

[wave] Meer schrijftips? Vraag de gratis schrijfles aan.

The following two tabs change content below.

• Biografie
• Laatste Berichten

Nanda Huneman

Als tiener had ik de vaste overtuiging dat schrijven zweverig was. En ik was al zo’n dromer! Mijn moeder noemde me een ‘luchtfietser’. Daarom leek het mij niet slim om mijn leven aan schrijven te wijden.

Laatste berichten van Nanda Huneman (toon alles)

• Leren schrijven doe je zo! - 8 september 2021
• Begin je boek met een proloog - 9 oktober 2020
• Schrijf een pakkend begin van jouw boek - 27 augustus 2020