NU is de tijd om te schrijven - Boekschrijven.nl

Op dit moment heb ik een half uurtje. Daarna moet ik weer verder.

Mijn eerste gedachte is: dat is te kort om aan mijn nieuwe blog te beginnen. Totdat ik me het thema herinner waarover ik schrijven zou: tijd vinden om te schrijven.

En wist ik weer: in een half uur kan je heel veel doen. Ga zitten en schrijf.

Excuses om niet te schrijven

Niet dat ik het toen meteen ging doen. Eerst even douchen. Gelukkig was het hete water snel op, want anders zat ik hier nu niet.

Daarna, eenmaal met mijn laptop op schoot, dwaalden mijn gedachten af. Hey, ik kan ook wel even mijn mail gaan checken.

Hee, Nanda, je ging schrijven. Sluit de kranen, sluit het internet, ga zitten en tik.

Het is ongelooflijk hoe goed we zijn in excuses vinden om niet te gaan schrijven. Waarom doen we dat? We willen zo graag schrijven, het staat elke dag weer op onze lijst. En toch laten we allerlei andere onbenullige dingen voorgaan. Beginnen we simpelweg niet.

Uitstellen omdat schrijven eigenlijk eng is

Steeds meer vermoed ik dat we het schrijven uitstellen omdat we bang zijn.

Bang dat er niets gaat komen. Wie zegt dat ik de juiste woorden vind, als ik ga zitten? Misschien komt er wel niets. Ben ik sprakeloos. Schrijf ik alleen maar onzin op.

Bang om wat er wel gaat komen. Diepe woorden die je opeens oog in oog zetten met de waarheid, met jezelf, met iets dat je nog niet wist.

Bang omdat je niet weet wat er gaat komen. Ook nu, schrijf ik heel iets anders op dan ik had bedacht. Dat is spannend.

Want we zijn bang om de controle kwijt te raken. Volgens mij is dat de kern. Zodra je gaat schrijven, stap je in het ongewisse. Hoe uitgewerkt je plan ook is, als je eenmaal gaat schrijven, komen er nieuwe, onbekende woorden.

Schrijven is eng omdat we verbinding maken

Schrijven is spannend omdat we de oppervlakte verlaten en verbinding maken met iets diepers, iets onbekends.

Door te schrijven, maken we verbinding met onszelf, met de wereld om ons heen, met ons verhaal. Zolang dat verhaal in ons hoofd zit, is het veilig. Zodra we gaan schrijven, moet het vorm krijgen. En vaak ziet die vorm er heel anders uit dan we hadden gedacht of gehoopt.

Aan de oppervlakte blijven is veilig

Daarom is het zo verleidelijk om elke keer weer wat onbenulligs te doen. Douchen, wassen, internetten, opruimen. Dat is niet omdat we niet willen schrijven, dat is niet omdat schrijven niet fijn is. Het komt eigenlijk omdat we diep van binnen weten hoeveel kracht schrijven heeft.

Grote delen van de dag leven we aan de oppervlakte. Daar waar we overzicht, controle en bekende woorden hebben. Schrijven vraagt van je om in het diepe te duiken. En om de controle los te laten.

Dit alles klinkt groot en ergens is dat het dus ook. Schrijven is een grootse handeling. En daarom denken we dat ze niet past in een half uurtje tijd. Zelfs niet in een halve dag.

Maak van schrijven iets kleins

Maar het is goed om het schrijven kleiner te maken, ondanks haar grote kracht.

Ook nu ervaar ik weer dat als ik eenmaal begonnen ben, het schrijven minder overweldigend, zwaar of lastig is als ik dacht. De woorden komen eigenlijk als vanzelf. Het is fijn om verbinding te maken met dat wat ik wil zeggen. Niet eng.

Schrijven is terugschakelen

Ik zie het zo: we zitten op de snelweg en hebben lekker vaart. Om te kunnen schrijven, moeten we terugschakelen. En daarvoor moet je de koppeling indrukken. Dat is een kleine handeling, maar als je eenmaal vaart hebt, wil je vaart houden.

Om te schrijven, moet je heel even het gaspedaal loslaten. Daar begint het mee. De koppeling indrukken, schakelen. Verder niets. Je kan op dezelfde weg blijven, je hoeft niet je hele leven te veranderen, of je auto te parkeren om te kunnen schrijven.

Een kleine pauze is genoeg. Heel even stoppen met al die zogenaamde belangrijke zaken. Heel even de aandacht naar binnen richten. En dan de pen op papier zetten.

Schrijven in de zomer

De zomer, waarin de meeste van ons terugschakelen, is een mooie tijd om daarmee te oefenen. Kleine lome halve uurtjes vinden voor wat aantekeningen. Maak het niet te groot. Pak de pen op zoals je je glas wijn oppakt. Nonchalant. No big deal.

Weet hoe groot schrijven is, maar houd het klein. Geloof in de kleine gaten. Het is nu 10.26 uur en ik heb de eerste versie van deze blog geschreven in  26 minuten. Nu heb ik zelfs nog vier minuten over om wat onzinnigs te doen. Maar daar heb ik nu geen zin meer in.

The following two tabs change content below.

Nanda Huneman

Als tiener had ik de vaste overtuiging dat schrijven zweverig was. En ik was al zo’n dromer! Mijn moeder noemde me een ‘luchtfietser’. Daarom leek het mij niet slim om mijn leven aan schrijven te wijden.

Laatste berichten van Nanda Huneman (toon alles)