Hoe kun je jezelf extra stimuleren om te schrijven? Hoe breng je jezelf in de stemming als je weer eens geen zin hebt om ervoor te gaan zitten? Is er een ideale werkplek? Welke rol speelt die plek en hoe belangrijk mag die plek zijn? Of is dat maar een excuus en moet je als schrijver gewoon je tanden op elkaar zetten en door zien te werken?
Magie tijdens de wiskundeles
Tijdens de laatste twee jaar van mijn middelbare school ontdekte ik de magie van het schrijven. Hoe onder mijn vingers een personage steeds meer tot leven kwam.
Die ervaring kreeg extra glans omdat ik het stiekem deed. Achter in de klas terwijl ik, net als iedereen, gebogen zat over mijn schrift. Zonder dat iemand aan me kon zien waar ik was of wat ik beleefde. Een ongekend gevoel van vrijheid.
Niemandsland in de namiddag
Tijdens gespijbelde uren, mijn niemandsland tussen school en thuis, ontdekte ik het genot van een café in de middag. Als mijn geest beurtelings uitzwermde naar de wereld om me heen of naar die ik zelf bedacht. Op de achtergrond het gerinkel van de glazen die werden gespoeld, het geritsel van mijn pen over het papier.
Of thuis, als iedereen naar bed was en de straten stil werden en de ruimte om me heen gek genoeg leek uit te dijen naarmate de lichtcirkel van mijn bureaulamp de wereld kleiner maakte, was de hele wereld weer van mij.
Vind een cocon om in te schrijven
Waarom ik deze herinneringen zo uitgebreid weergeef? Omdat het laat zien hoe belangrijk een werkplek voor een schrijver kan zijn.
Als schrijver heb je het nodig om jezelf te omhullen met een beschermend laagje, als een soort cocon. Dat kan inhouden dat je een mooi schrijfschrift hebt, of juist een goedkoop lor, omdat je anders bang wordt om iets fouts te schrijven. Dat je ergens moet zitten waar niemand je kan vinden. Of ergens waar je omringd door mensen bent.
Beloon je schrijverskind
In ‘Writing down the bones’ vergelijkt Natalie Goldberg de schrijver in zichzelf met een kind dat het nodig heeft om gelokt te worden. Met een warme chocolademelk of een killer espresso. Een appelpunt, een mooie pen, een plek waar het warm en veilig is. Een mooi uitzicht. Zon in je gezicht en de belofte dat je een paar uur lang alles mag schrijven wat er uit je pen wil komen. Stel jezelf een beloning in het vooruitzicht.
Onthoud: je werkplek verandert steeds
In ‘Over leven en schrijven’ beschrijft Stephen King hoe zijn werkplek een steeds minder centrale plek in zijn huis kreeg. Hoe zijn kinderen bij hem in de kamer kwamen om televisie te kijken en pizza te eten:
‘Meestal lieten ze dan een doos vol kruimels achter, maar dat kon me niet schelen … Ik genoot ervan om ze bij met te hebben. Ik nam een ander bureau –het is met de hand gemaakt, erg mooi en half zo groot als het Tyrannosaurus Rex-bureau. Ik zette het in een hoek onder het schuine dak. Ik zit er nu ook onder, een eenenvijftigjarige man met slechte ogen, een mank been en geen kater. Ik doe de dingen waarvan ik weet hoe je ze moet doen, en ik doe ze zo goed mogelijk. En het begint hiermee: je zet je bureau in de hoek, en iedere keer dat je daar gaat zitten om te schrijven, herinner je jezelf eraan waarom het niet midden in de kamer staat. Het leven is er niet voor de kunst. Het is andersom.’
Zonnig terras of bibliotheek?
Ik zit nog steeds graag op een openbare plaats, omringd door mensen die me met rust laten omdat ze, net als ik, verzonken zijn in hun eigen bezigheden. Nu is het de bibliotheek die me dat gevoel kan geven. Of een tafeltje in een café, liefst met uitzicht, na een lange wandeling met mijn hond. Of een terras op een zonnige ochtend in de stad.
Maak er een goede gewoonte van
Dus zoek een plek waar je altijd al hebt willen zitten om te schrijven. Of om zomaar wat te dromen. Pak je agenda. Maak een afspraak met jezelf voor minstens twee uur. Richt je eigen plek in of pak de trein. Zie het als verwennerij.
En als dat bevalt doe je het gewoon opnieuw.
Voor je het weet wordt het een gewoonte. Iets dat erbij hoort, zoals tandenpoetsen. Of televisiekijken voor het slapengaan.
Wat is jouw favoriete schrijfplek? Laat een reactie achter.
Inez Risseeuw
Laatste berichten van Inez Risseeuw (toon alles)
- Hoe kies je de beste titel voor jouw boek - 5 augustus 2021
- Het geheim van een goed kinderboek - 21 juni 2021
- Een titel voor je boek - 3 maart 2021
Als ik helemaal in het moment zit, dan borrelen gedachten boven. Dat kan overal zijn , in een zonnige huiskamer, aan zee, op vakantie in de stad, met de kleinkinderen.De intensiteit van het moment wil ik vast leggen.
Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik vanaf mijn 12de dagboeken heb bij gehouden.
Toen ik in de hoogste klas van de lagere school een prachtcijfer kreeg van de hoofdonderwijzer, was ik verkocht !
Dat varieert, ik fiets graag en afgelopen zomer heb ik op een bankje heerlijk tussen bomen en struiken zitten schrijven. Sinds mijn dochter niet meer thuiswoont schrijf ik op haar kamer. Maar ik schrijf ook weleens een paar zinnen op als ik vrijwilligerswerk doe in onze monumentale kerk in mijn woonplaats. Zo is er een gedicht ontstaan in de Mariakapel en in de klokkentoren.
Ik kijk op de Maas en zie de schepen voorbij komen
Gewoon heerlijk aan de horizon de skyline van Rotterdam wat wil je nog meer.
De bibliotheek is ook voor mij de plek waar de inspiratie tot leven komt. Ik heb om die reden mijn werkkamer verbouwd in een soort bibliotheekhoek en ben daar erg tevreden over, maar ik ga toch nog regelmatig naar de bibliotheek.
Het waren een poos de kantine van het zwembad en atletiekvereninging tijdens de lessen en trainingen van mijn dochter. Niemand stoorde, er was geen afleiding zoals thuis en het geroezemoes van anderen was prettig.
Het liefst in mijn diepkleine slaapkamertje, waar ik in alle rust kan schrijven. Ook een favoriet is het café bij ons in de buurt.
Sinds jaren loop ik met de gedachte rond om een verhalenboek te schrijven.
Echter, wanneer ik werkelijk ga zitten om iets op papier te krijgen wordt ik waar ik ook zit snel afgeleid. Druk, stil, licht, donker, binnen of buiten, uiteindelijk sta ik geïrriteerd op om onverrichte iets anders te gaan doen.
De enige plek waar verhalen tot stand komen is op vakantie, en dan s’morgens om 5 uur wanneer iedereen slaapt.
Lijk me leuk, eigenlijk heb ik erg wat verzamelen al die jaren hier in NL en mooi en minder mooi herinneringen in eigen land… ik wil graag schrijven, vroeger deed ik het ook. Ik ga wel doen!! dat verlicht mijn “alleen zijn”