Ik vond het verschrikkelijk om deze blog te schrijven.
‘Ik ga het weggooien,’ dacht ik. ‘ Ik ga wel over de lente schrijven.’
Weerstand; wat een belachelijk thema. Wat een onsamenhangende onzin.
Het duurde even voordat ik doorhad, dat dit dus weerstand was. Ik had weerstand tegen mijn eigen blog over weerstand!
Ik onderwierp mijn eigen weerstand aan een grondig onderzoek. Daaruit destilleerde ik de volgende lessen:
Les 1: Erken de weerstand
Vier pagina’s had ik al volgeschreven met – al zeg ik het zelf- best wijze en mooie zinnen.
Maar toch bleef ik voelen: dit is het niet. Op een of andere manier kreeg ik er geen samenhang in. Het bleven losse leuzen.
En ik maar schuiven, schrappen, draaien, herschrijven. En negeerde dat schurende gevoel van twijfel en de gedachte ‘ ik ben helemaal klaar met dit onderwerp’ . Ik had een deadline en moest doorschrijven. Met alle macht probeerde ik iets zinnigs te zeggen over weerstand.
Totdat ik me dus realiseerde: ik heb weerstand. En ik het beestje een naam gaf. En dat gaf lucht. Aha – dit is dus weerstand. Het werd iets dat los van mij stond.
Weerstand is een natuurlijk en onvermijdelijk onderdeel van je schrijfproces – had ik net nog in een van mijn wijze versies geschreven.
Les 2: Geef de weerstand ruimte
Ik legde de pen neer (of eigenlijk stopte ik met tikken), leunde achterover en gaf de weerstand wat ruimte.
Dat had ik net ook heel wijs opgeschreven: omarm de weerstand.
Ook dat luchtte op. De twijfel mocht er zijn.
Les 3: Luister naar de weerstand
Vervolgens nam ik de tijd om naar de weerstand te luisteren. Dat deed ik terwijl ik wegliep van het scherm en naar de wc ging. Dat helpt, even bewegen. (Dat is een sub-les: beweging haalt je uit de weerstand)
Waarom heb ik deze weerstand, vroeg ik mezelf af terwijl ik op de pot zat.
Omdat ik niet weet wat ik echt wil zeggen, wist ik toen ik doortrok.
Aha.
Ik moet eerst weten wat ik echt wil zeggen voordat ik al die mooie zinnen formuleer, zei ik tegen mezelf terwijl ik weer plaats nam achter mijn computer.
Les 4: Stap uit je comfortzone
Maar ik wilde helemaal niet nadenken, ik wilde schrijven. Ik had geen zin om ‘de boel op een rij te zetten.’ Ik wilde gewoon gedachteloos doorschrijven, zoals ik dat altijd doe.
Ik zou vanzelf wel ontdekken wat ik wilde zeggen, toch?
Met andere woorden: ik wilde niet uit mijn comfort-zone komen. Ik wilde niet geconfronteerd worden met mijn eigen getwijfel.
Toch deed ik het , omdat ik ergens wist dat het me zou helpen. Ik pakte pen en papier en schreef op:
Ik wil zeggen dat weerstand een onderdeel is van het schrijven.
Nee, net niet. Ik kraste de zin door en schreef:
Eigenlijk wil ik zeggen dat weerstand je laat zien waar het er aan schort.
Klopt dat? Bijna.
Of wil ik zeggen: het levert veel meer op om naar de weerstand te luisteren, dan haar te ontkennen. Ze heeft wat zinnigs te zeggen. Ze is niet alleen maar ‘lastig’, ze heeft een les.
Ja. Dat is het.
Zucht. Was dat nou zo moeilijk?
Les 5: Weerstand is wijs
De weerstand veranderde van een vijand in een mentor. Als ik goed naar mijn weerstand luister, werkt ze me niet tegen maar helpt ze me verder.
Les 6: Weerstand doorbreekt gewoonte
Toen ontstond het idee om deze blog volgens de structuur van mijn eigen lessen te schrijven, in de ik-vorm. Terwijl het mijn gewoonte is om meer in algemene, wijze termen te schrijven.
Doordat ik naar mijn weerstand luisterde en uit mijn comfortzone stapte, zag ik nieuwe mogelijkheden. Doordat ik mijn weerstand serieus nam, doorbrak ik een gewoontepatroon.
Conclusie: Weerstand is waardevol
Je kan het hebben van weerstand zien als tegenwind. Als je alleen maar voor de wind schrijft, krijg je een vlak strand, het zand waait met je mee. Maar als je tegenwind hebt, en daarmee weerstand, vormen zich duinen. Vormt zich hoogteverschil. Door de schuring, kunnen nieuwe vormen ontstaan.
Uit gewoonte voelen we vaak weerstand tegen de weerstand. Maar als je dat opgeeft en de weerstand als bondgenoot ziet, kan je echt wat leren. Als je uit je comfort-zone stapt, krijgt je tekst meer diepgang en zal je nieuwe schrijfvormen ontdekken.
Dus onthoud: weerstand is een waardevol signaal!
Nanda Huneman
Laatste berichten van Nanda Huneman (toon alles)
- Leren schrijven doe je zo! - 8 september 2021
- Begin je boek met een proloog - 9 oktober 2020
- Schrijf een pakkend begin van jouw boek - 27 augustus 2020
Wow, wat een goed en wijs blog! Dank je wel.
Leuk en herkenbaar!
Vraag: Kun je mij wat tips gegeven over de tijdslijn van een verhaal. De werkelijke/ fictieve gebeurtenissen spelen vaak over een langere termijn. Als je het schrijft dan lijkt dit zich in een paar dagen af te spelen. Ken je dit probleem?
Bedankt voor je advies,maar eigenlijk had ik zelf al iets dergelijks op poten gezet.
Ik noem het de schaduw,of donkere kant van wat men schrijft.
Des to scherper de schaduw is afgetekend,des te levendiger zal de beschreven kant wijn.
Mischien een beetje beeldspraak maar het komt op hetzelfde neer.
Alvast nogmaals bedankt
Ik herken dit zeker. Ik zie nu via deze blog dat ‘al-die-andere-hele-belangrijke-dingen-die-echt-niet-kunnen-wachten’ ook een vorm van weerstand is. Omdat ik dan niet verder kom in mijn schrijven. De tip om de weerstand ruimte te geven is een waardevolle voor mij: dat geeft me inzicht in het waarom. Bedankt!