Overgangen zijn een pain in the ass, als ik het zo mag zeggen. Om van de ene naar de andere scène te geraken, dat is een klusje waar ik steevast tegenop zie. De hoofdpersoon moet de deur uit, een taxi pakken, of de fiets, om vervolgens aan te komen in het decor waar ik mijn volgende spannende verwikkeling gepland heb. Je moet het opschrijven, maar er valt weinig eer aan te behalen.
Doorgaans druipen zulke handelingen niet van de spanning. Sterker nog: ze zijn louter informatief. Eigenlijk wil je zo snel mogelijk naar de plek waar je het drama weer van de pagina kan laten spatten. Je kunt natuurlijk de rit naar de volgende locatie overslaan en na een witregel midden in de actie van die scène verder gaan. Maar die truc werkt niet altijd. Soms moet je eraan geloven. En dat is bij mij vaak het moment dat ik van mijn schrijftafel opsta, om koffie te zetten. Of ik vind dat ik inmiddels wel verdiend heb om een tijdje in de krant te lezen.
Het schrijfproces op gang houden
Het schrijfproces op gang houden, dat is een ongelooflijk belangrijk onderdeel bij het schrijven van een verhaal. Zoals een formule 1 racer of een wielrenner ervoor zorgt dat het materiaal in orde is, zo moet een schrijver zien uit te vinden hoe de schrijfstroom niet onderbroken wordt. Bij mij is dus de overgang van de ene naar de andere scène een struikelblok.
Uitstellen werkt
Hoe zorg ik ervoor dat ik niet gedemotiveerd raak, als er weer zo’n beschrijving aan zit te komen? De oplossing is vrij onorthodox: ik stel het uit. Dat lijkt misschien geen advies dat je aan je zoon zou geven, die opziet tegen zijn huiswerk. Maar luister: juist het uitstellen van deze vervelende klus zorgt ervoor dat ik aan het werk blijf.
Ik ga namelijk door met iets dat me wel boeit. Ik heb bijvoorbeeld zojuist mijn hoofdpersoon een gesprek met haar vader laten voeren, waarin het haar duidelijk wordt dat de onderlinge relatie waarschijnlijk nooit zal verbeteren. In de volgende passage wordt alles alleen maar erger, want ze gaat een bioscoop binnen om dit nieuwe besef rustig te verwerken. Daar valt echter de stroom uit en in het donker wordt ze betast door een vreemde. Met die scène begin ik nu. Meteen zit ze in de bioscoopstoel. De consternatie in het plotselinge duister is lekker om te beschrijven. De aanranding heeft natuurlijk raakvlakken met de moeizame vader-dochter relatie. Geconcentreerd werk ik verder.
Geen big deal
En nu komt het: de verbinding tussen de twee gebeurtenissen wordt ineens een stuk simpeler om achteraf in te voegen. Het vormt geen obstakel meer, omdat je het punt in feite al gepasseerd bent. Het is geen big deal meer.
Neem de tijd om na te denken
Op deze manier heb ik een oplossing gevonden voor een terugkerend probleem. Uitstellen hoeft geen zwaktebod te zijn. Terwijl ik aan de scène in de bios werk, is de kans groot dat ik ideeën krijg om de overgang een spannende laag mee te geven. Ineens wordt het een beschrijving waar ik eigenlijk wel zin in heb. Zo zie je maar weer. Iedereen gelukkig.
Wat zijn jouw grote struikelblokken? De passages waar je steevast op vastloopt? En heb je ook een manier gevonden om ermee om te gaan? Deel het met je vrienden van Boekschrijven.nl.
David Mulder
Laatste berichten van David Mulder (toon alles)
- Hoe je hoofdstukken schrijft die zinderen - 12 mei 2021
- Hoe schrijf je over jouw eigen leven? - 1 februari 2021
- Vier tips om meer te schrijven in minder tijd - 22 juli 2020
Als je aan meerdere manuscripten of korte verhalen werkt, heb je dat probleem niet. Corrigeren is de oplossing als je fantasie jou even in de steek laat.