Van niks naar novelle: aflevering 6. Volg hoe schrijfcoach David in de aanloop naar Schrijf! 2015 een compleet boek schrijft. Deze week laat hij zien hoe zijn werkwijze, ontdekkend schrijven, helpt wanneer het wat moeilijker gaat.
Mijn schrijven wordt voor een groot deel door randverschijnselen bepaald. Markus, mijn hoofdpersoon, heb ik het beroep van boomverzorger gegeven. Noodzakelijk, dus, om research te doen naar de beroepspraktijk van zo iemand. Via-via heb ik de contactgegevens van twee boomverzorgers gekregen. Maar ze reageren niet of slecht op mijn verzoeken om ze te mogen interviewen.
Maar ondertussen wil ik natuurlijk verder met mijn verhaal. Markus staat in de eerste scène bloot in de gang. In een opwelling is hij onder de douche vandaan gesprongen. Een koude druppel douchewater valt uit een haarlok en rolt over zijn ruggengraat naar beneden.
Hier schiet me iets te binnen: die ruggengraat is beschadigd. Jawel, Markus heeft een rugblessure en loopt in de ziektewet.
Zo omzeil ik scènes met een boomklimmende Markus. Hij blijft lekker thuis en probeert vanaf de bank de toestanden in zijn privéleven binnen de perken te houden. Probleem opgelost?
Uitstel van excecutie
Het is uitstel van executie. Ik hoef voorlopig Markus niet de boom in te sturen en met allerlei bijzonderheden over kruinen, takken en gereedschappen op de proppen te komen.
Maar belangrijker nog: deze rugblessure past goed bij Markus’ karakter. Ruggengraatloos is hij. Hij komt niet op voor zichzelf. Aan mij de schone taak om hem zodanig in verlegenheid te brengen dat hij zijn rug wel moet rechten.
Blijf jezelf trouw
Hoe komt deze werkwijze op jou over? Misschien vind je het wat opportunistisch. Niet een sterk idee van de schrijver bepaalt hoe het verhaal loopt, maar toevalligheden doen dat.
In minder zelfverzekerde buien kan ik ook zulke gedachten hebben. Dan kan ik vinden dat ik anders zou moeten schrijven. Maar dit is de bottom line: ik schrijf zoals ik schrijf. Het heeft geen zin om ertegen te vechten. Dan doe ik mezelf geweld aan.
Dat gezegd hebbende wil ik eraan toevoegen dat ik mezelf af en toe een schop onder de kont moet geven. Gemakzucht is een karaktertrek die je als schrijver weinig verder helpt. Ik weet dat ik wel vaar bij het ‘ontdekkend schrijven’, oftewel: de kansen die ik tijdens het proces zie, met beide handen aangrijpen. Zo blijft het schrijven boeiend voor me.
Maar deze werkwijze moet niet vanuit onmacht komen.Dat Markus arbeidsongeschikt is, maakt zijn personage scherper, maakt het verhaal krachtiger. Als het puur te doen is om het omzeilen van research waar ik geen zin in heb, dan werkt het niet.
Aan de slag
Ik moet op pad om de gewenste informatie bij elkaar te harken. Of ik het nu leuk vind of niet. Markus gaat tenslotte echt wel die boom in, ook al heeft zijn arts hem dat uitdrukkelijk afgeraden. En hoogst waarschijnlijk gaat hij er ook weer uit vallen. We zullen zien…
Lees de eerdere blogposts over ‘Van niks naar novelle’:
- 0: Van niks naar novelle
- 1: Hoe kies je de naam van je personage? Zoek dubbelheid
- 2: Je eigen schrijfmethode werkt altijd het beste
- 3: Metafoor nodig? Hoe je inspiratie haalt uit wetenschappelijke teksten
- 4: De eerste scène!
- 5: Herschrijven: zo verandert een eerste scène
David Mulder
Laatste berichten van David Mulder (toon alles)
- Hoe je hoofdstukken schrijft die zinderen - 12 mei 2021
- Hoe schrijf je over jouw eigen leven? - 1 februari 2021
- Vier tips om meer te schrijven in minder tijd - 22 juli 2020
Mijn grootste probleem is: hoe krijg ik de wereld die in mijn hoofd zit zodanig op papier zodat de lezer ziet wat ik zie…
Ik heb het allemaal wel in mijn hoofd zitten en dat is dus vanzelfsprekend…. voor mij. Hoe krijg ik de lezer zover dat hij een soortgelijk beeld krijgt?
Je hoeft heus niet alles te omschrijven om een goed beeld te geven. Als je één karakteristiek element geeft, dan kun je daarmee een hele wereld laten verschijnen.
De boulevard in een toeristenoord zie je al helemaal voor je, als de schrijver het heeft over de onsmakelijke afbeeldingen van borden met eten, die de eettentjes voor hun terrasjes neerzetten. Dan hoef je niet ook nog de dikbuikige Engelsen op slippers en ontbloot bovenlijf te noemen, of sieradenverkopers die hun kettingen per strekkende meter vanaf katrolletjes aanbieden. Mag wel, maar die afbeeldingen van kip met friet zeggen al genoeg.
bedankt voor je snelle reactie.
hier kan ik echt iets mee.
maar een straat in een stad moet ik toch wel beschrijven neem ik aan, als dat bijdraagt aan de sfeer en manier van leven en doen van het personage…?
Zeker. Je formuleert het precies goed. De dingen die je in je verhaal beschrijft moeten in dienst staan van het drama van het hoofdpersonage.